Hoxe pasei polo sitio onde tivemos que parar aquel día.
Recordei como empezara a caer a chuvia embarrando o po do parabrisas, as gomas dos limpas gastadas. A través da cortina de auga as luces dos outros coches compoñían un abstracto en amarelos e vermellos na escuridade. Eu tan nerviosa, sin ver nada, supoñendo a carretera. E tí dixeches bótate a un lado, xa me ocupo eu.
[ fuches comigo coma un daqueles de o ceo sobre Berlín ].
"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
O país dos libros en galego
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Productor/Compositor
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
Samuel L. París come ovos con salchichas e arroz
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Estás falando comigo? 
Qué inquedante trailer….
E qué bonita foto. Qué fotoxénicos os verdes húmidos…
Tamén che quedou chula a foto literaria….
Bicos!
GústameGústame
Siempre aciertas en tus entradas y me dejas pensativa un rato.
Precioso, una vez más. Estás llena de sutilezas, de acentos personales, de detalles…
Un abrazote
GústameGústame
No hay nada como tener un “ángel” al lado que nos ayude :-)
La película no la he visto.
Abrazo,saúdo afectuoso e bon finde!
GústameGústame
Tomar la rienda de algo que al otro le supera como ir al desván donde algo corre por el suelo. Como llevar el coche por caminos de hielo para que ella vea la cortina helada del agua del río. Ser hombre para ella. Esa fuerza que tenemos que consigue luego que una mano se pose en tu pierna.
GústameGústame
Unha foto moi fermosa e non está mal ter un anxo a carón dun de cando en vez.
Bicos
GústameGústame
· Me gustaría estar seguro de esa afirmación… eso de que existen los ángeles de la guarda.
En fin… un placer leerte.
· Salud·os
CR & LMA
________________________________
·
GústameGústame
De verdade existen os anxos da garda?
Si, creo que si… Pero algúns teñen unha apariencia tan estraña…
O que refresca esta foto! Dá gusto mirala!
Bicos.
GústameGústame
Se alguén sabe onde conseguir un anxo da guarda, por favor, que me avise, que nunca tanto o necesitara…
Nas Páxinas Amarelas non veñen, xa busquei… É un alivio saber que sí que se poden atopar, como demostras ti :)
Bicos anxelicais
GústameGústame
a presenza do anxo da garda é tan sutil que non a percibes, só de pronto, cando é necesario, rózate por un momento, percíbelo.
[os anxos da garda cambian de apariencia, non teñen sempre a mesma face, pode que por iso non te deas conta; ]
GústameGústame
Cando acabei de ler o post tiña a imaxinación desbordada, créame; cos comentarios a cousa volveu ao seu, principalmente por esa alusión aos anxos de garda. Non vai contar máis?
GústameGústame
“anxos da garda”, me encanta cómo suena, y me gusta también que tuvieras la fortuna de tener uno al lado, en esos momentos peliagudos.
GústameGústame
¿Qué tendrán las gotas de lluvia, que parece que lo vuelven todo más bonito? Debe de ser nuestra humanidad, que las toma como filtro regenerador. Quizás.
Venía a preguntar si hallaste a tu sentido del humor. Y me voy mojada.
Te dejo un abrazo enorme.
GústameGústame
Qué fantástico que un bo tipo te bote unha man -ou dúas- qué ben saben facelo cando saben facelo ben.
Pero por favor, anxos da garda con sexo, nada de querubines.
Estou con Kaplan, cóntanos mais, oh!
GústameGústame
¡Fermosisima imaxen a da foto! Isas pingas de auga bicando o verde follaxe…
E que sorte ter un anxo da garda capaz de poñerse ó volante do automóbil. O mércores pasado pola tarde tiven que ir a Ferrol para un funeral y volvín xa de noite, Paséi moito medo ó darme de conta ca miña visión xa non me deixa conducir ca seguridade con que o facia antes. O meu anxo no era visible pero xuro que veu conmigo porque cheguéi.
Bicos.
GústameGústame
Bonito de verdad, eso me hace recordar las veces que iba en coche con una lluvía espectacular, muerta de miedo…me da pánico la gota fría cuando conduzco…y la niebla ni te cuento….pero siempre hay algún ángel de la guarda que toma las riendas….
GústameGústame
Algunha vez crin ver anxos da garda no fondo duns ollos. En todo caso, non son moi habituais, asi que cando aparecen hai que aproveitalos.
Moi bo texto. Bicos.
GústameGústame
Un texto moi fermoso e emocionante. Felicítote. A vida esíxenos ser fortes, mais ás veces un pode cansar na loita…e nesas reconforta tanto percibir unha man no ombreiro para coller forzas e continuar! É certo que existen, aínda que con frecuencia erramos no rostro que lles poñemos.
GústameGústame
Bos días Z:
Non creo nos anxos da garda (nin nos mangas verdes)
Se crese neles tería que aceptar outras tantas cousas tan supersticiosas como isas, produto do orfismo que aínda pesa sobre o pensamento.
Non creo en nada, coma dixo Lenon…Só creo nas persoas que me rodean ou pertas a min. En que esa axuda é produto da axuda próxima.
Idealizar esta circunstanza é someternos a un idealismo que só engade interese en quen o alentan.
As imaxes da película poderíanse interpretar coma propia conciencia racional, mais o feito de mostralo asiña é unha vaga esperanza a que sempre deberiamos esperar algo de alguén e isto é o que desexan algunhas institucións para ternos amarrados. Monopolizan “figuras”, as cales sacralizan, as mitifican e logo de cinco mil anos aínda seguen crendo en trasgos…
Inda que usádemos certas cousas pra debuxar, mais só iso son…debuxos.
Unha aperta longa, un anaco de saúdo.
Deica logo amicus.
GústameGústame
>Baron da Varonceli: os anxos da película, só son unha excusa para a reflexión, non teñen nada que ver coa relixión, e os amigos que me axudan desinteresadamente nun momento en que o preciso, tampouco son anxos.
Isto do texto, [foi máis axuda da que se conta] resultoume tan conmovedor e fíxome sentir tan ben, que me deu a gaña de idealizar o momento; algunhas vivencias prodúcenme un sentimento cheo de beleza e gústame envolvelos nese lirismo poético cando falo deles.
<Antonio: gracias, el finde está siendo largo y muy agradable.
<Rubén: veo que te encanta ser ángel [y ahora, en estos momentos difíciles, seguro que lo estás siendo]
<ñOCO: non lle poñas ás aos teus anxos, non che importe que sexan algo pecadores, míra cos ollos do agradecimento, e seguro que os atopas ao teu carón. [despois desta frase que me dean un púlpito]
ves? a nena do paraugas vén dicindo o mesmo, pero mellor.
(a min tamén me gusta esa foto, non sei polo que… se cadra e esa miserable margarida blanca no medio do verde, tan mollado)
<Kaplan: fíxome rir con iso da imaxinación desbordada; comprendo: a intimidade do coche rodeado pola chuvia… nós parados no medio da noite… [ e este anxo é atractivo; e ten sexo, asegúrollo; mais non ía ser todo perfecto, comprendao ] ;-) (liches, Susana?)
<Chela, a min tamén me custa moito conducir de noite e con chuvia; pero con ese problemiña que tes, (canto me alegra que non seguira medrando) se podes evítao.
<semillanegra: por tu tierra cuando llueve, es que llueve de verdad! aquí llueve como si el cielo llorase.
<Raposo, xúroche que crin ler “no fondo dun vaso” (será porque eu hai cousas que só atopo alí)
<filispines: o teu comentario chegoume.
<Pitima, milu, Dilaida… moitos bicos!
GústameGústame
Via coa virxe, lo! ;)
GústameGústame
Eu tamén creo nos anxos da garda. Ás veces non nos damos conta de que están ahí, ó noso lado. Pero un simple xesto, ou unha mirada e percibes a súa presenza.
Vexo que ti xa atopaches un. Disfrútao.
Gustei do texto e da foto, case se poden saborear esas gotiñas de chuvia.
unha aperta.
GústameGústame
sei que os anxos existen… pero de tódolos modos si ese anxo non estivera ó teu carón nese momento, non teño ningunha dúbida de que sairías igual de airosa da situación. o que pasa é que ó mellor pasabas un mal ratiño… e tamén e bó descansarse un pouco nos que nos queren, deixarnos querer e coidar.
ogallá que ese anxo siga todavía ó teu carón.
biquiños,
GústameGústame