"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
O país dos libros en galego
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Sólo hay dos cosas que me hacen sentir una persona completa, el amor por mi familia y la música. Cuando estoy lejos, la segunda está siempre ahí, recordándome a la primera. Hace mucho tiempo que compongo, produzco y edito mi propia música. Sigo haciéndolo. Pero también he descubierto el placer de crear, con y para otros, porque la música también la veo como arquitectura fluida.
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
Samuel L. París come ovos con salchichas e arroz
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Estás falando comigo? 
Yo también… También lo he oído…
Pero mi duende espera a que yo la invite a otra cosa…. jajaja
GústameGústame
Bueno… lo de esperar… es una forma de hablar… juas juas
GústameGústame
pitima: é o duende o que invita… [na canción] :P
GústameGústame
Son uns pillabáns os “duendes” de hoxe. Xastamos!
GústameGústame
Eu anímome a facer fotos de alboradas contigo :)
GústameGústame
Bos días amicus:
Illámonos tanto tempo ao ano na illa que somos, que cando decidimos abrila para emprender o cabotaxe descoñecemos quen será o noso contramestre. Temos prácticos de porto pero ningún grumete alcánzalle a escada. Ás veces bogamos sen rumbo e consumimos toneladas de combustibels en singraduras incompletas que nos fan felices pola viaxe que percorremos.
Necesarios tripulantes nalgunhas regatas pra sentirnos patróns do tempo e ambos ser navigueiross para naufragar na noite, se fose preciso?.
Longa aperta e sonoro bico.
Deica logo amicus.
GústameGústame
Ese momento no que todos facemos unha reflexión metafísica antes de voltar sumirnos nas nosas matinacións…
GústameGústame
Hai anos gustábame ver amencer: ás veces era por trasnoitar (cousa que, salvo raras excepcións, o corpo e a vontade xa non me permiten) pero outras gustábame acordar a esa hora, mirar pola xanela o nacer do día en primavera e vrao, e logo voltar para a cama, a durmir como se fose eu quen tivese feito o labor como deus manda.
Todos vivimos nunha illa, pero algúns decátanse máis que outros: non é por nada que o meu blog aínda se chama Robinson.
E anímese con Lisboa: no vrao xa contei como está ateigada de turistas e guiris, pero aínda así pode compensarlle se ten paciencia e escapa dos tópicos.
GústameGústame
“Ás veces bogamos sen rumbo e consumimos toneladas de combustibels en singraduras incompletas”
Quédome con esta frase, Barón de Varonceli,
e xa teño pensado no seu nome de Robinson...
Creo que hai cousas nas que todos nos recoñecemos (nun ou noutro momento)
Bicos, Jorge, Avelaíña...
GústameGústame
Solución 1: madruga máis.
Solución 2: agarda a que volva o outono
Solución 3: …vouchas ter que dar eu todas?
GústameGústame