20 ha cinsa. Falabarato en Silleda. Estivo no lugar do incendio e recolleu imaxes coa cámara. Elas choran, berran, a través da súa ollada. Fotograma a fotograma arrincan do peito a rabia, a melancolía, a impotencia.
Pero tamén xurde o verde no medio da cinza. Como a herba, a esperanza. Seguro que arestora cantan os grilos furando a terra. No ar a súa vella cantiga.
Non podo deixar de escoitar o pranto que envolve as pedras. Impactoume ver ese valado nu entre as cinzas. Só as pedras, coma cando o fixeron, [haberá tanto tempo] á man, cada unha coa forma axeitada. [Morreron as mulleres, os homes. Perdéronse os seus nomes, pero foron].
En Dornelas non é doado ver un valado espido de vexetais, son moito máis ca lindes: neles medran diversas especies. Agóchanse, crían, aliméntanse insectos, aves, réptiles…
E como contraste, unhas fotografías dos camiños agora queimados, na primavera, un domingo soleado despois da choiva.
Estás falando comigo? 
casa
case é corpo
e así arde
[Casa de orfas, Emma Pedreira]
GústameGústame
Canto se pode dicir en tres versos…
hai pouquiño que empecei a pasar ás veces por un blog chamado augas de marzo.
hoxe reparei especialmente nun poema de Lucian Blaga [poeta, filósofo e dramaturgo rumano do siglo XX -igual tí sabes quen é, eu non sabía da súa existencia ata que o atopei alí]
augasdemarzo fixo unha tradución do poema, que titula en galego “a alma da aldea”
mirádeo, se vos apetece.
a min, hoxe, dime moito.
GústameGústame
Non vos parece un tanto propagandísitico o reportaxe fotográfico de La Voz: http://www.lavozdegalicia.es/fotos/2011/06/27/01101309162066064355699.htm ??
GústameGústame
débenche ser eles así con todo o que sexa chamativo, miras as outras presentacións de imaxes que teñen, e sonche do mesmo xeito.
pero sí que parece unha promoción do ben que responden os responsabeis ante os incendios, si.
GústameGústame
Sigamos o canto dos grilos!
Bicos.
[coa choiva e co paso dun tempiño volveremos desfrutar de imaxes tan verdes coma aquelas de Pascua.]
GústameGústame
e tí que vaias velas comigo!
:-)
GústameGústame
tristísimo vídeo, desgarrador. con la música se queda uno encogío, sí.
GústameGústame
A pesar de non usar moito o facebook, puxen o voso vídeo no muro, despóis de recibir a mensaxe que deixaches impregnada de cinza e tristura no blog. Non sabes a cantidade de comentarios que suscitou. En resumo, dúas palabras: indignación e esperanza.
Grazas por compartires os vídeos (os bonitos, os verdes, os da natureza viva… e tamén os outros).
Unha gran aperta, con permiso.
GústameGústame
permiso todo: encántanme as apertas das persoas que me gustan.
e moitas grazas pola difusión do video,
GústameGústame
Estamos condenados a sufrir incendios ciclicamente.
GústameGústame
Demasiado triste… e entre todas as imaxes, a da cortiza queimada. Doeume coma se tivese eu mesma a queimadura a me proer, a queimadura que nos proe todos os veráns.
E aínda máis triste, que nos proe a poucos, e non aos que debería…
Saúdos
GústameGústame
Desolador… desolada… :-(
Con esperanza vai rexurdir…. Mais, ate cando?
Aperta forte!
GústameGústame
En menos de tres meses irei pola túa terra arrolar un novo Dornelonsiño, ó que esperamos coa ilusión que nos contaxian os seus estimados paiciños; grande.
Dá pena saber, que esa criaturiña, non poderá tomar o aire dos pinos, nos seus primeiros días de paseíño.
– Cando algo queda, sempre remanese-
[ dito de miña nai, supoño que quería decir, renace ]
E na terra todo queda. Pois eso.
GústameGústame
que gusto que nazan nenos na aldea, porque pouco a pouco xa só quedan vellos!
[grazas pola visita ao meu blog. sempre leo os comentarios teus que vexo en Harmonía.
GústameGústame
Qué pena… Síntoo moito.
Bico grande.
GústameGústame
Bos días Zeltia:
Bos días amicus:
Gran parte del significado real de nuestras reacciones está en la conexión tangible, emocional, que nos permite vincularnos con la gente de un lugar con los “objetos” vivos de ese mismo lugar.
La rabia que nos produce no se encuentra en los objetos inanimados que siempre pueden ser recuperados. La causa produce rabia al despertar los ojos y sólo ver desolación pues lo que en realidad vemos son seres vivos asolados por la viveza de las llamas y , tal vez, la estupidez de alguien.
La rabia de ver un paisaje vivo,ahora, muerto.
Sólo queda la esperanza de que el tiempo regenere el espacio, y , nosotros más viejos.
Podría hablar más, innecesario…
Xa poucas parolas poido dicir,
pois teño un nó na gorxa que quéimame.
[La empatía me hace salir del escondite y consolarme/te en que estas desgracias no han causado daños a personas. Empatizar con lo que tus ojos ven supone ver a través de ellos y sentir como ellos (como tú); sólo así se entiende que la esperanza regrese nuevamente optimista aunque seamos, ya , más viejos.
Al menos [autocomplacencia?] se puede seguir viviendo y con los demás convecinos compartir amarguras que alivien lo ocurrido].
Teño lume que afoga os meus ollos e evapora as miñas bágoas
Longa “abraxadora” e anaco de bico.
Deica logo zeltia.
Deica logo amicus.
GústameGústame
Un comentario moi consolador, Beato, unhas palabras moi sentidas. Agradézocho moito.
GústameGústame
O lume e a inconsciencia deixan cicatrices que nunca curan.
Dóeme a Terra!
Un bico.
GústameGústame
Nos próximos días irei ata a aldea, xa estou mentalizada (creo) de atopar o monte queimado, a esperanza de que o verde volverá pronto anímame, e o disgusto pasa. [A nosa mente ten mecanismos para afacerse ás cousas negativas, ou para asumilas e recuperar o tono emocional máis apropiado para sentirnos ben…]
pero antes de deixar de falar do lume quero agradecervos as vósas palabras, non só a quen lle respondín ao comentario,
se non a todos e todas: Nena do paraugas, Pitima, Magdalena, Filispines, Pai de Leo, Elena… [ou Raúl? :-) ]
GústameGústame
Cuánto me dice esta entrada….
GústameGústame