“Aínda que a atopes pobre, Ítaca non te enganou. Así, sabio como te volviches, con tanta experiencia, entenderás xa que significan as Ítacas.“
C. P. Cavafis. ítaca
Vou facer un xardin pequeno na aldea, cavar, abonar a terra, prantar. Para alegrar a vista e o ánimo cando me sente fóra, á tardiña, a tomar o fresco e a mirar como cae a noite. Estenderáse polo ar o aroma da lavanda, do tomillo-limón, da menta, da herba-luisa, da albahaca. E eu bebendo uns groliños do meu Riojita e conxugando verbos que non existen. Eu nostalxio, tí nostalxias.
[Imaxinar o sorriso da mamá]
Estás falando comigo? 
Supoño que entre liñas hai moito máis do que son capaz de entender… pero é que non dou para máis, jaja.
A primaveira enche de cores, olores e sabores (e algunha que outra alerxia) os sentidos… e as tuas liñas, sinxelas, sen adornos, son, sen dúbidas, primaverales…
Por certo, a fotografía é moi “excitante”….
GústameGústame
Parece coma se estiveses preparando a xubilación. Detrás das flores que van medrar no xardín intúese unha renuncia a seguir soñando….
Bicos
GústameGústame
Non, inda que non descarto facer un niño na miña aldea cando me xubile; de momento ainda me queda moito que currar.
O que preparo e, precisamente, un entorno no que pasar álgunhas tardes de verán, cando queira ir disfrutar da paz e da brisa; da serenidade dos anoiteceres.
O de “nostalxiar” é un verbo que practico a miudo; mesmo cando me estou sentindo feliz, se son consciente desa felicidade sinto algo de nostalxia porque enseguida será pasado e xa añoro o que pronto non terei.
:-)
Pode que non transmita o que quixen expresar; pero é “un regreso” paulatino, unha recuperación de min a través do lugar; un agradecimento e conexión con miña nai e outras persoas importantes para min, que xa son terra elas mesmas, naquela “nosa” terra…
GústameGústame
Me encanta cómo llevas el asiento del copiloto.
Besos.
GústameGústame
Creo que prefiero las cerezas (jjjj), ¿cereza francesa?, ¡qúé rica!!!!. La vida también es comer cerezas, Zeltia. Biquiños.
GústameGústame
Do Bierzo, [me dixeron]
GústameGústame
Vaia, non probaches as miñas cereixas pero as que van de copiloto teñen moi boa pinta, ¡que che aproveiten!
Aí vexo algo máis que herbas aromáticas, petunias, xeranio, …, levas o xardín no coche.
Bicos
GústameGústame
te va a quedar un espacio de colores, y de olores, estupendo. la alegría de la huerta, oye… bueno, del jardín! :)
GústameGústame
as flores sempre provocan alegría (aínda no cementerio), e como si deran vida.
encántame a foto que fixeches, ese coche xardín cheíño de vida (a túa).
túa nai poñerase contenta, tamén a miña dí esas cousas de “cando eu falte…”, e sábeche deus quén irá primeiro das dúas.
vaia quen vaia, esperarémonos ó outro lado.
biquiños floridos.
¿non comprache lavanda o xa a tés?, ai, é que me encanta.
GústameGústame
Lavanda, si, Aldabra… claro!
[non quero deixar entrar o pensamento de que me vai secar todo ao non estar alí pola semana para regar; e agora disfruto da preparación daquel niño onde me acubillar na soedade [ou en compañía, cando sinta esa necesdiade]
GústameGústame
Esas notas de color, esas plantas de temporada mientras miramos el paisaje sentados en el umbral de la casa o en el porche, tranquilos, son como una distracción para nuestra tristeza, ahí, ensimismada, se demora en esos violentos colores. Y aparece ese fondo nuestro que nos limpia.
Besos de colores
GústameGústame
Justo, Rubén. Si.
Sentada en el primero de los tres peldaños que suben hasta la puerta de la entrada estaré apenas a un metro de la lavanda, la albahaca y la menta.
Espero poder ir a pasar allí muchas tardes y noches, tener por banda sonora del día el canto de los grillos.
GústameGústame
Hai moita xente á que lles gustan moito as cereixas.
[Mellor aínda: haberá a quen non lles gusten?]
GústameGústame
A cámara será aostiaenverso, a repoboación floral que pretendes debe ser militanteecoloxista e mercar cereixas bercianas para quen lle gustan é comomínimoxeneroso; peeeeero transportar iso (por moita camouflaxe que lle metas co bolso polo medio) sen licencia da Consellería de Medio Ambiente (a de Ambiente Medio tamén podía valer)…ten que ser porforzadelictivo.
Esto nos USA é de corredor da morte seguro eh. Líbraste que aquí aínda manda (¿?) ZP; que senón…
Hoxe non che mando bicos, que secadra incrimínome
GústameGústame
E as picotas! hummmm
Amorodos tamén, e todos os frutos malvas e vermellos e salvaxes..
Cuidado cos bechos se plantas plantas aromáticas cerca da casa, en especial Lavanda, que atrae as avespas e abexorros…
Marabilloso ter un xardinciño preto, un rincociño para disfrutar das noitiñas de verán.
Eu xa teño o meu… Claro que non o teño moi coidado últimamente… A ver este finde…
Biquiños guapa, e que che quede bonito!
falando de cereixas e picotas, lémbrome desto:
¡encántame! Espértame a meiga que levo dentro… jaja
GústameGústame
Espero que non vos revolvera o estómago… jajaja
GústameGústame
pitima, joder! jajaja non sei se aborrecerei as cereixas despois disto! xustamente estaba comendo unha mandiña delas de postre!
>Bicos para Manolo, Claudia, Dilaida, Raúl, Caravaggio, e Chousa -inda me fixeches rir-
GústameGústame
Que fariamos sen unha Ítaca e ademáis florida ?.
Túa nai ha estar a sorrir agora.
GústameGústame
Teño no meu Refuxio máis espazo para plantar ca forzas para facelo, pero aínda así, cada ano doulle unha boa volta…
A compañía da viaxe perfecta! Flores e cereixas. JEJEJE!
GústameGústame
Un xardin??? e unha camara nova??? Estou ben segura que nos has colmar de fermosas fotos das tuas flores :)))
Biquiños a moreas!!!
GústameGústame
qué ben!! flores, cereixa e riojita!! promete moitos momentos inspirados e palabras inspiradoras!
:)
GústameGústame
Ao final un acaba sempre voltando a Ithaca, dígollo eu.
As cereixas xa están no tempo, pero sorpréndeme a lavanda tan cedo…
Está en flor polo aniversario da sta Kaplan, e aínda faltan 22 días. (O que me recorda que teño que facerlle un agasallo)
GústameGústame
Bos días amicus:
Estou con vostede Kaplan xa que sempre pódese voltar pra tomar víveres pra singraduras cada vez maiores. Perto realizarei un cara a unha Terra Fría pra recoller unhas cereixas de pálida pel, moi doces, moi boas pra facer augardentes con bos fedumes e cheiros…Sempre vólvese e pódese voltar aínda que os periplos sexan de cabotaxe, sen perder de vista as vosas palabras, coma os que bogan sen deixar de mirar a liña da costa.
Unha aperta longa a patrona desta dorna, un anaco de saúdo.
Breves saúdos.
Deica logo amicus.
GústameGústame
Me encanta lo que has expresado, me produce serenidad e intuyo que a ti también. Una vez más tu entrada ha sido como una postal que visualizo con ternura.
Un gran abrazo
GústameGústame
Vou ter internet `para tres meses nesta my childhood wonderland [que de “wonder” non tivo moito, salvo o extraordinario que é a descuberta do entorno, as causas e os efectos, a existencia da vida]
Gústame ter esta comunicación co exterior, aínda que me reducirá esas horas adicadas á lectura, á paz; internet é unha amiga moi absorbente da que nos volvemos dependientes.
Beato: hoxe fixeches unha excepción e saíches da túa observación na distancia. Iso está ben home, estas ventaniñas das pantallas son para saír por elas, non só para deixar entrar.
Merce Hoxe que fai un dia bonito, soleado, vou sair con ela polo monte facer disparos de proba a todo canto vexa, supoño que é a maneira de aprender
Milu:: tí tamén lle botas moita literatura, mundos propios contruídos, está ben. si.
Kaplan: á lavanda día máis, día menos, depende moitas veces dunha pequena variación microclimática…
Se vostede me di eso de voltar… créolle, aínda sendo algo máis novo ca min, véxolle eu moita experiencia
Non sei se me queda algúen por saúdar, pero o día chama pñor min fora, despois deste petit déjeuner consistente en café con leite e pan feito por mans ás que teño especial cariño
Lindo día >(sei que teño ventaxa ao estar co día libre :) perdoade esta maldade…
GústameGústame
Deixate de riojitas e toma un viño da terra, que temos moitos e bos, he, he!!!
GústameGústame
Ai, sí, xa recordo que toleas polas cereixas (eu tamén).
QE qué olfativa, si é que para nostalxiar nada mellor coma sentar na porta e que o cheiro che leve onde lle pete.
GústameGústame
Que necesarias son as flores! Son lucense, chairega… e por motivos de traballo tiven que deixar a casiña onde vivín por un mundo que a medias coñezo e vivir nun pisiño (que non hai queixa, pero si diferenza). E de súpeto sentín morriña da herba, das flores, dos animais… e convertín a terraza nun xardín, e o piso nun zoolóxico (convivo cun can, Nemo, e cun gato, Mequiños) Contra todo pronóstico vou levando mellor a morriña e son máis feliz.
Grazas polo teu comentario.
GústameGústame