Esta mañá sería para meditar sobre Mourinho e a escura trama que tecen arredor del os árbitros conxurados,
Para acugular xenreira contra as cías. eléctricas,
Para revivir a emoción e a tenrura do discurso de Ana Mª Matute,
Para com-padecer-nos pola crueldade e o odio que asolagan o mundo.
Pero, como non diluírse no ar novo e limpo desta preciosa mañá de maio?
– Un café con leite, p. f.
Este mediodía sería pra acariñar o Porthos.
Pra conversar con meus pais.
Pra gozar do canto dos paxaros entre as follas luminosas da estreada primavera, as ras nos pichocos, as azaleas, o esterpe rosa, as peonías e as beloritas.
Pra abrir portas e ventás e que entre a calor na miña palleira.
Pero, entre a Guerra Civil e o Franquismo, decidín poñerlles o exame sobre a sombra escura daquel home odioso. E mentres eles súan e escreben, e outros máis novos xogan no patio, eu dilúome no aire limpo das túas palabras, que me saben inda mellor que o café con leite.
GústameGústame
Mejor no hablar de Mourinho,sería perder inutilmente el tiempo.
Que sean dos con leche p.f. :-)
Abrazo e saúdo afectuoso!
GústameGústame
Podo escoller?
Quédome coa emoción do discurso de A. Mª Matute.
Como a mañá xa transcorreu: un cafeíño só e sen azucre, p.f.
[Grazas por traernos estas cousiñas do día a día; o café ante todo!;))
Unha aperta de sobremesa.
GústameGústame
fundamental entonces no ojear ningún periódico deportivo con el café, que bastante estulticia tenemos ya con el mundo rosa. existen mil y una otras cosas más interesantes sobre las que meditar, desde luego.
GústameGústame
Pingback: Resposta a un café con leite, por favor « Alex Ghalpon
Vaia, eu non sabía que estabamos xa en maio, pero aínda que sexa abril o día si que é ben fermoso.
Bicos
GústameGústame
:-O pois si! XD
[tanto quería que non chegase abril que agora xa o despacho antes de rematar!]
Dilaida: estás en todo
GústameGústame
Un café con leite, ao sol, nunha “terraza”, respirando o aire do mar… un paraíso
GústameGústame
Coidado co leite dese café au lait, que se pode cortar con segundo que cousas.
Que sexa outro, con sacarina e cun croissant para compensar.
GústameGústame
E un donuts, si pode ser!
GústameGústame
Meditar sobre Mourinho é para premio. Unha preciosa mañá de maio aínda que sexa abril e un café con leite parecen opcións moito máis interesantes.
Un saúdo
GústameGústame
Eu tenho dias nos que me sumergo na soidade da natureça. É fermosso fundir-me na eternidade da mesma e ver-se á vez um diminuto grão de areia no deserto.
Hoje é umha noite quiçais para sonhar :D
GústameGústame
Pa mi unha infusión… de flores e froitos silvestres.. de auga con saborrrrr… jaja, dulce… que non salgado. Na auga salgada xa nos bañaremos en breve… Ou no río!.. que no meu caso quédame máis a pé. Pero sí… que bonita mañá de primaveira. Por aquí vai moita calor xa.. anque na mañanciña, cando me meto eu a etiquetar volantes de analíticas para os vampiros nese niño deles onde eu traballo, aínda hai que poñer a chaqueta eh…
Un bikiño Zeltia.. Ando por aquí, sen moito tempo de escribir… Pero miro todo todo todo.. jaja
GústameGústame
Espero que aínda non pagaras a ronda para que apunten o meu cortado.
Bicos sin cortar
GústameGústame
Que bonito queda “30 de abril“…
Moitas grazas a todos por acompañarme. [Sempre leo cada comentario con agradecimento.]
GústameGústame
;-))
GústameGústame
Bos días amicus:
Pois se aínda chego a este faladoiro no café “Gijón” ou na “Naviera”, no do “Casino”, no “Central”, na “Sindical”; eu tomaría un só con copa e puro aínda que non fume e non me “Cohibas”.
(Tendo en conta o meu desinterese polo balón pé)Eu creo que os demais temas pódense falar con interese.
Deica logo amicus.
GústameGústame
Cortado con Magdalena e Carpe Diem (o mellor aderezo)
Biquiños!
GústameGústame
Se che digo a verdade non sei moi ben quen é ese Mourinho que ronda a diario os xornais. E tampouco me importa demasiado.
Pero o café con leite xa é outra cousa! Ou unha infusión de froitas! Calquera cousa é boa para comezar unha mañá deste maio que asoma o nariz pola fiestra.
Biquiños.
GústameGústame
Siento mucho que Mourinho me dé muy poca bola para la meditación, se ve que no vivo con mi tiempo. Las compañías eléctricas son unas más entre tantas compañías de todo tipo que se dedican a ejercer finamente la piratería con nosotros. Algo así como una mafia establecida, que aquí la mafia tradicional no tendría adonde agarrarse, está todo cogido. Así que no mezclemos la bazofia con la gente decente y dejemos a Ana María Matute relumbrar por sí sola, en otro mundo más puro, más decente, más de personas verdaderas, pasando la pobre sus apuros para soltar su discurso entre tantos figurones. Que así es la vida, que hasta a los escritores de respeto han de hacerles hacer el paripé.
Y, perdona por mi mal humor, pero al café con leche si que me apunto, si me admites, en esas mañanas distraídas, tranquilas y que imagino aisladas, regadas sólo por el calmo rubor del alborear. Cuando llegue mayo, claro. ;-)
Un abrazo.
GústameGústame
Si no hay ningún lugar a donde quieras ir, si los fantasmas del ayer se ríen de ti, has de dejar pasar la fría lluvia de abril, y entonces sabrás que el sol habrá salido por ti. Mañana verás, mañana verás que todo tiene un final. Mañana será, mañana será mejor.
(Dunha canción de La Guardia, “Mañana”, xa que andamos a rematar abril este ano)
GústameGústame
Bos días amicus:
Camareiro , outro café, por favor. Paréceme que esta conversa vaise alongar máis aló do que penso e creo que podería ser o principo dunha realidade certa nunha mañá de verán…
Deica logo amicus.
GústameGústame
Hoxe, o meu estado de ánimo non me deixa ir máis alá das verbas de Ana María Matute. Miña mente esta moi cansa de tantas novas agoreiras…
Hoxe é pra min día de lecer. Un bico.
GústameGústame
Pingback: silleda opina: a escura trama – Falabarato
Boeno, hoxe, primeiro día de maio (que ti te adiantaches un pouco non?) parece que é día para reflexionar sobre as nais, sobre o traballo -ou o paro-, ou os dereitos adquiridos que menguan e menguan, tamén sobre a beatificación do ex-papa. Pero … un solo para min. Con pingas.
GústameGústame
cuando he metido “pálpebras” en el traductor todavía me he quedado más impresionado. espero que sea sólo una cuestión fundamentalmente poeticodominical. abrazos silenciosos, en todo caso.
GústameGústame
Estoy contigo Raúl, pues si las lágrimas son como la ponzoña es posible que algo desagradable esté produciéndole una gran consternación. Espero, igual que tú, sólo sea un rico recurso retórico para dejar pasar unos días. La esperanza siempre es optimista.
Pero quiero pensar que podría hacer alusión a alguna visita necesaria cuando el recuerdo nos conduce a lugares donde otros reposan y asoman a los ojos recuerdos que nunca regresarán. Ojalá sea así, entonces es cuestión de tiempo para que todo florezca con la luz de mayo.
Deseo estar absolutamente equivocado.
Deica logo amicus.
GústameGústame
Gracias amigos. (Raúl, Beato) Sé que os referís al post de las nostalgias…
Claro que las ortigas es un recurso literario. el post una alegoría.
las ortigas significan para mi el abandono. [las asocio con el abandono porque las casas de piedra abandonadas, en galicia, están rodeadas de ortigas. y al mismo tiempo las ortigas producen escozor, dañan. También las glicinias y las hortensias simbolizan algo en mi imaginario privado, y los trenes… y la estación ]
En todo caso, quiero haceros la confidencia de que no me ocurre nada que no estuviera antes, simplemente hay días,concretamente mañanas en que determinadas emociones me lo ponen un poco dificil.
Gracias por hacerme llegar apoyo. Si. Gracias.
GústameGústame
La vida coincide con uno pocas veces pero si llegas a su cita puntual una mañana te pides un cafe solo contigo o con alguien y el tiempo te olvida.
GústameGústame
Hay días que el aire arropa lo que somos y nos sentimos inmensos. Es verdad. Hay mañanas que un rayo de sol se hace cómplice de una vida. Una brisa, amigo de un sentimiento, y una sonrísa nos puede reconciliar con lo pasajero. Y un gracias ( como el que yo te doy), me hace sentirte cerca.
Un abrazo
GústameGústame
E para mín un descafeinado, por favor.
biquiños,
GústameGústame