contos do tren

Hai tempo que quero contar un conto de trens. Ese tema gastado e recurrente.

Trátase dun home que, despois de traballar, toma o tren de volta á casa. Cada día á mesma hora monta no vagón, senta á beira da ventanilla e enseguida se perde na paisaxe en movimento dos patios traseiros das casas, das cordas coa roupa a secar, do gato que dorme no valado, do barullo cotiá dos pasaxeiros habituais que soben e baixan nas pequenas estacións… Cando o tren inicia a marcha nunha desas paradas, repara nunha muller que adoita estar lendo no porche dun dos chalets adosados, perto da vía. Unha tarde os ollos dela erguen do libro xusto cando el a observa e, durante uns segundos, crúzanse as miradas. A partir dese día el ve dende a estación que ela xa pousa o libro e cando o tren se vai achegando, míranse e van xirando as cabezas para aproveitar máis eses segundos da súa cita diaria. Todos os días, sin fallar un.
Hai tempo xa que a el non lle importa que sexa luns, porque os sábados e os domingos añora esa mirada. E fantasea con baixar no apeadeiro e percorrer andando os poucos metros que o levarían diante do seu xardín, do dela, para mirala sin movemento, observala durante moitos segundos, tantos que puideran converterse en minutos, fixar os detalles que nunca ten tempo de percibir: a cor exacta do seu iris, as liñas do rostro, a textura do pelo, as curvas do corpo… Podería falarlle dende a canceliña, invitala a un café na estación, ou a dar un paseo. Preguntaríalle pola súa vida, a vida que leva máis alá dese porche, do libro, da súa mirada. Quizá ela estivese tamén desexando coñecelo. A idea fáiselle máis e máis atraínte ata que hoxe decide que vai ser o día.
Está nervioso, excitado. Cando o tren aminora a marcha o corazón bátelle con forza. O tren para, o mundo concentrado nun latido infinito detido nos seus oídos fronte á plataforma…
[O conto podería rematar aquí, un final aberto no que caben infindas posibilidades, pero non]

Lentamente reanúdase o movimento e o andén vai en sentido contrario, xa chega o seto, aí vén a árbore, a cancela azul, o porche, ela, que levanta a súa mirada do libro e, por primeira vez, lle sorrí, a el. Instintivamente érguese do asento, pega a cara ao cristal. Ela saúda coa man e unha brisa suave móvelle o pelo. Esta vez as miradas prenden con ansiedade, a dela na del, a del na dela, péganse con forza nun intre longuísimo mentres a súa figura, a dela, desaparece do seu ángulo de visión, do del.
Despois, rendido, bótase para atrás no asento. Está emocionado, unha pinga finísima de suor escorrégalle pola fronte. O corazón cálmase, vaise relaxando. Agora sabe que ela vaino amar para sempre durante 15 segundos. Porque a partires de mañá volverá en bus.