A festa de Lois Pereiro no Borrazás

E foi unha festa emocionante. O Borrazás cheíño. E a rúa. Entre o público algúns dos que o frecuentaban nos 80’s e 90’s. Moitos que coñeceron a Lois Pereiro. No presente andan no cumio das súas actividades, non pertencen ó pasado. [Logo tampouco eu] Mentres escoitaba as cancións trepidantes de Ondas Martenot notaba o sangue subindo polas pernas facéndome cóxegas, o corazón batendo, [bum bum, bum bum] a vida rebordándome.
Cousa de serendipia que en vez de quedar atorada na porta co mogollón de xente, compartira unha, das dúas ou tres mesas que había, co irmán de Lois Pereiro [autodenominado a viuva], con Xavier Seoane, con Xurxo Souto… Sorte para min escoitar anécdotas directamente deles. Comentou Xosé M. Pereiro que moitas das cousas que escribiu Lois coa súa letra pitañosa se escribiran nunha daquelas mesas do Borrazás [Hoxe en día xa non o faría porque non se pode fumar] e bromeou acerca de cal delas quedaría para a posteridade. Nin sequera tivo mesa o concelleiro Roberto Varela, que estivo nunha silla cantando as cancións todas levando o ritmo coa cabeza, e rindo [non sei se por dentro] co cachondeíllo que traían, no remate, dende os micros:

Gústame ser unha autoridá / que malsemedá que malsemedá

Ao remate marchaba feliz, cando ao dobrar a esquina vin a Lois coa gabardina longa que me dicia: viches? como ten que ser: el muerto al hoyo y el vivo al bollo.

Sigo os pasos do sangue no meu corpo
e coa unlla do meu dedo máis firme
abro un sulco vermello en media lúa
na vea que me acolle tan azul

Os integrantes de Ondas Martenot son Fran Amil (batería de Ulträqäns), O Leo i Arremecághona, Cristina (O Sonoro Maxín) e Antón “Papaqueixos” interpretaron músicas que lle gustaban a Lois. Na foto está Xosé M. Pereiro, decano do colexio profesional de xornalistas de Galicia [e cantante de Radio Océano, co nome de Jhonny Rotring], que se entregou a fondo cantando a letra do poema de Lois “Narcisismo”:

15 opinións sobre “A festa de Lois Pereiro no Borrazás

  1. En español
    Y fue una fiesta emocional y emocionante. La disfruté con todos los sentidos. Incluso con el 6º. El Borrazás estaba a tope. Y la calle. Entre el público muchos de los escritores o artistas que lo frecuentaban en los años 80 y 90, junto con Lois Pereiro. [Mientras ellos escribían poemas, fundaban resvistas o redactaban manifiestos en el Borrazás o en el Patacón, yo me dedicaba a lamerme las heridas del desamor y a cambiarle el pañal a mi niño.]
    Y actualmente están en plena actividad profesional y creativa, no pertenecen al pasado. [Siendo yo de la misma generación eso me hizo sentirme joven].
    Mientras escuchaba las canciones trepidantes de Ondas Martenot notaba la sangre subiendo piernas arriba, cosquilleándome, el corazón latiendo, [bum bum, bum bum] la vida desbordándome.
    Cosa de serendipia que en vez de quedar atascada en la puerta entre el mogollón de gente, terminé compartido la única mesa con el hermano de Lois Pereiro [autodenominado “la viuda”], con Xavier Seoane, con Xurxo Souto… Comentó Xosé M. Pereiro que muchas de las cosas que escribió Lois con su letra pitañosa se habían escrito en una de aquellas mesas del Borrazás [Hoy en día ya no lo haría porque no se puede fumar] y bromeó acerca de cual de ellas quedaría para la posteridad, como por ejemplo en la que estábamos nosotros “que, aparte, es así a más cascada”.
    Ni siquera tuvo mesa el concejal Roberto Varela, que estuvo en una silla cantando todas las canciones llevando el ritmo con la cabeza, y riéndose [no sé se por dentro] con el cachondeíllo que se traían, al final, desde los micros:
    “Me gusta ser una autoridad / que mal se me da, que mal se me da”.
    A terminar me iba feliz, cuando al doblar la esquina vi a Lois con la gabardina larga que me dicia:
    viste? como debe ser: “El muerto al hoyo y el vivo al bollo”.

    “Sigo los pasos de la sangre en mi cuerpo
    y con la uña de mi dedo más firme
    abro un surco rojo en media luna
    en la vena que me acoge tan azul

    Gústame

  2. Pingback: o rei dos prólogos «

  3. Que curioso resulta observar a maneira na que mudan os recordos da xente, segundo van subindo anos e postos no escalafón da intelligentsia. Eu tería xurado que os poemas, os manifestos e as xuntanzas tiveran lugar en Madrid -polo menos nunha parte importante- pero seguro que estou trabucado e perdín a memoria.

    Aproveito este comentario para me despedir, arquiinimiga. Ata sempre, un bico.

    Gústame

  4. “Que non todo vai ser fútbol, ho!”, dicía o adestrador Arsenio Iglesias nun anuncio de libros dos tempos da tele catódica.
    Grande verdade, abofé. Esta gorentosa crónica da vida social cascarilleira que nos ofrece Zeltinha de Dornelas ponnos os dentes muito longos á lexión de fans do conselleiro Varela, fillo adoptivo de Desván de los Monjes ad majorem Dei gloriam. Non podo deixar de imaxinalo seguindo o ritmo do Josito mentres tararea, somnolento e indolente, “á vea que me acolle tan azuuuullllll”.
    E non haberá por aí algunhas varelianas imaxes coas que recrearnos, miña dona, que ardo en desexos?

    Gústame

    • Estimado Caravaggio: busquei expresamente para vostede estas Valerianas imaxes dese día que alguén tomou co móbil e subiu directamente a internet:
      o conselleiro Bob “Esponja” Varela dándolle á cachola e tarareando en jalejoa letra deste tema clásico da movida dos 80.
      [a calidade tanto de imaxen coma de son é moi mala, báixalle inmediatamente o volume se non queres ver o teu tímpano estoupado contra a parede, e vai directamente ao minuto 1:10]

      http://bambuser.com/v/1378145

      A miña situación: detrás da da cazadora vaqueira asoma unha sombra de min ;-)

      E a mesma movida, pero esta vez en injlés [minuto 1:50]

      http://bambuser.com/v/1378122

      Gústame

  5. Me admiran tus recuerdos. Veo que, incluso en tus abandonos, estuviste siempre en compañía. Y, en compañía, no quiere decir que acompañada. Pero, al menos, no estuviste sola, aunque sola te sintieras. Porque tus palabras, bien leídas, dan fe de ello.
    Una aperta. ¿Lo he escrito bien?

    Gústame

    • Hola Soros! cuanto tiempo sin pasarme a leer tus historias! (ni siquiera tus todo a cien!, imperdonable!, con lo bien que me lo paso)
      A aperta é perfecta [solamente falta una hache de nada en el artículo (unha)]

      Repasé tu comentario pero creo que no lo he entendido :-(

      Gústame

  6. Calquera tempo pasado sempre e mellor para os demais “nos nosos pensamentos” pero pensa que eles o mellor dalle noxo non poder lamerse as feridas nin cambiár os panos o neno”. Para mín a vida foi dura, e perdín moitas cousas pero penso que foi a mellor vida. Saudos.

    Gústame

  7. Pingback: A festa de Lois Pereiro no Borrazás | Lois Pereiro

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s