blackberry

By Publicado en lentes de contacto coa sua propia néboa Etiquetado ,, 25 Comentarios

fotografía da galería de jorge trasmonte en flickr

no meu iogur de amoras
achei unha
—————–das que tí colliches, meu amor,
 

[de pequeno, nas silveiras].

 

para tí, polo acaso, porque si.

–

Onte díxenche que che ía dedicar este post. Leva a dedicatoria que me puxo a min pedro, porque me gustou moito.[espero que tamén se che poña a pel de ourizo]

25 opinións sobre “blackberry”

  1. non puiden evitar recordar esto que escribín fai tempo e que forma parte dun relato que se chama “O mal das mareas”… si tes curiosidade che digo onde está.

    E foi así, a poucos. Congo meteuse por baixo da miña pel ata os miolos. Non sei cando souben que non ía poder esquecelo xamais. Tal vez foi aquela tarde que fumos coller amoras. A espiña dunha silva cravóuseme nun dedo. Un regueiro de sangue manchoume a roupa, ó orgullo. Congo agarroume a man con forza e levou meu dedo á súa boca, chupou nel ata que non saíu nin unha gotiña da miña sangue de nena.

    Congo
    mouro
    fero
    neno.

    é bonito o que escribiches, pensar que unha desas amoras era a que él collera.

    biquiños,

    Gústame

    Resposta

    • a min pareceume bonito sentilo. [pero non tiña que escribir dedicatoria, nin contarllo a él. Así tería un significado claro só para mín, sería un post agochado na néboa das metáforas, sendo eu a única lectora que de verdade entende o que escribo].

      bonito sí que é o que a tí che pasou con Congo.

      Gústame

      Resposta

  5. E que ademais a imaxe faise tentadora, e que non teño a man un iogurt de amoras porque agora mesmiño comeriao nun pis pas, esa foto ten sabor…

    …e a dedicatoria sabor e color :)

    Biquiños!!!

    Gústame

    Resposta

  6. Es una fotografía muy imaginativa: una pequeña mora entre el yoguort que reposa sobre una cucharilla de café, como un pequeño corazón entre el vaivén del enamoramiento y la pasión… no, de veras me gustan tus palabras y la fotografía.

    Pasé por el blog de tu amigo, muy bueno.

    Un saludo.

    Gústame

    Resposta

  13. Ai, o que mais me gustou é o de pel de ourizo, qué gráfico. Pel de ourizo.
    Unha vez presenciei a cópula de dous ourizos, te lo juro, inolvidable momento! Yo allí mirando y ellos a lo suyo, despacito -inmóbiles-, con los pinchos replegados, coa cariña inexpresiva o un enriba do outro.
    En fin.

    Gústame

    Resposta

  16. Ahora mismo estoy con un té, pero en cuanto lo termine me voy a por un yogurt de frutas del bosque. Aún sin proponértelo eres de un sugerente que te lo pisas.

    No sé que me gusta más, si la dedicatoria o el título.

    besicos

    Gústame

    Resposta

  18. Pois tamén me confundiche co título, que pensei que isto ía de teléfonos.
    Da entrada non entendo moito, pásame con ela como con algunhas pinturas: que non entendo, pero que me gustan, provócame pracer mirar.

    Bicos

    Gústame

    Resposta

    • e que está escrito en clave íntima. para “entender” fai falla ter “a chave” que abre o texto. pero, como ti dís, cada un igualmente ve ou sinte facendo a súa propia lectura.
      Grazas por pasarte polo meu blog, Alis, Carol, Harmonía, Milú, Raúl, Maribel, Merce, Oliva, Xan, Ana, Raposo, Rubén, Susana, Tonet, Setesoles… todos os que compartides, todos

      A verdade e que quería desactivar os mensaxes para este post, porque comprendo que é demasiado persoal, pero parece que non se pode individualmente,
      que se desactivas van todos no lote e iso non quería, porque gústame esta interrelación que temos.
      :-)

      Gústame

      Resposta

  21. Esas “amoras” llaman a estas moras. Unos versos de Agustín García Calvo.

    Besos

    Las moras negras

    Creí que buscaba
    las moras negras,
    y encontré la rosa de zarza.

    Creí que cogía
    la rosa blanca,
    y se hincó la espina en mis venas.

    Creí que saldría
    clavel caliente,
    y brotó un arroyo de leche.

    Creí que el arroyo
    se hundía en tierra,
    y fluyó al Océano verde.

    Creí que era aquello
    el verde Océano,
    y era el río eterno de estrellas.

    Creí que hallaría,
    cruzando el cielo,
    al Señor del todo y la nada.

    Y sólo encontré
    puñado de moras
    que de amor en mi mano sangraban.

    Gústame

    Resposta

Deixar un comentario