Ás cinco era a hora de visita e os doentes do pavillón de infeciosos paseaban a súa impaciencia en zapatillas. A rapaza chantouse fronte á porta principal, ansiosa. Tantos días pasaran e a mamá sen vir. Miraba bailar os argueiros de po nas raiolas dos ventanais altísimos e esperaba. Mentres, a dúbida aguzaba o fío.
As baldosas brancas e negras do hospital eran o taboleiro de xadrez por onde se desplazaba a xente, no sentido dos peóns, dos alfís. E a nena estarricando a alma pescozo arriba, a vista cravada no espazo franco da porta. Alí apareceu súa irmá maior. Viuna a contra luz, parada nun cadrado negro da primeira ringleira. Vestía de loito do pé á cabeza, da cabeza ao pé: era a raíña negra. Avanzou cara a nena polo taboleiro, fitándoa. Ela paralizouse, intuíndo. O corazón a bater nos ouvidos. Pensou: jaque mate.
–
–
–
reconstrucción dun
dos interiores
inmortalizados
nos seus cadros
por Vermeer
Estás falando comigo? 
Marabillosa a recreación dos sentimentos a través da metáfora do xadrez. Un movemento certeiro o da túa pluma, unha estratexia perfectamente deseñada que nos deixa case sen respiración.
GústameGústame
Veume á cabeza este texto, negra Zeltia:
No estamos hechos de las cosas que recordamos
Estamos hechos de cuanto no conseguimos olvidar
[Martín López-Vega, Mácula, 2002]
GústameGústame
Ésta sí que es una verdad paradójica, se insinúa como una falacia a los ojos del profano, pero tiene las premisas precisas para justificar las consecuencias del paso del tiempo en cada uno de nosotros. Entiendo , en esta estrofa que tú expones, al igual que el perro resentido, como el cúmulo de circunstancias no gratas van moldeando (desmoldeando en este caso, por la deformación que se produce) esa limpieza que tiene casi todo el mundo (o todo el mundo) cuando es joven en la mirada. Luego, con el paso de los años, el tiempo perverso se encarga de corromper las costumbres y las miradas limpias de los adolescentes. Cúmulos de mierda y desengaños de mentiras que comienzan con los RR. MM. cuándo éramos pequeños y que nos desilusionan tanto que en un arrebato de madurez infantil siempre suele salir aquello de ,.- Si era así como decís, hubiérame hecho más ilusión me lo hubierais contado antes y lo hubiera aceptado con mayor empatía…..La pequeña desazón y el sofoco se desvanecen y quedan diluidos gracias a los presentes que en esos instantes nos hacen latir de sonrisas el corazón cerebral.
Tu poema refleja la infelicidad que una mayoría del mundo no consigue eludir y viven siempre con esa carga. Cuán fácil sería que nos educasen a ser selectivos para no guardar ni siquiera rencor (sólo las rabias y rabietas del momento). El grave problema es que esto haría que volviésemos a tropezar con la misma piedra. Somos racionales de constumbres condicionados por los sentimientos los cuales nos hacen parecer más humanos y a la vez tan animales. No nos alejamos tanto , por ello, de nuestros semejantes los otros animales. los sentimientos, o dicho de forma romántica, las pasiones, nos determinan y nos hacen gregarios y vulnerables. El otro grave problema sería que de nuestros olvidos se beneficiarían los demás a los que les convendría que así fuera. ¿Contrariado?. Yo también. (muchos ya se han beneficiad,; pues entre otras cosas, la justicia es lentísima para con los que tienen la razón de la bondad y se ensaña,muchas veces, en pérdidas de tiempo que la hacen claudicar)
Éste que intenta ver en tus escuetas y certeras palabras una interesantísima verdad, trata todos los días de poner en práctica lo que tú has escrito; pero me da miedo que algún día un alzheimer poderoso me alcance y me conduzca a una vida ausente. Éste sí que sería mi mayor castigo. Qué dolor más terrible, soportarlo sin conocimiento de uno mismo; qué vida más vacía, nunca mejor dicho . (Cómo aquellos versos de Teresa que vivía sin vivir en ella….).
Tus dos proposiciones son verdad;siempre tengo la esperanza de que no se cumplan en la mayoría de la gente, serán más felices.
Deica logo talkischeaps.,(con el permiso de Zeltia).
GústameGústame
Soberbio tu texto. Lo leí con la respiración contenida.
Enhorabuena. Excelente.
Un saludo
GústameGústame
Vaia tensión nesa partida de xadrez onde todos son figuras e loces expresións como: ” estarricaba a alma polo pescozo ata os ollos ” e ” jaque mate “.
A ver se de maior consigo escribir coma ti.
GústameGústame
Los sentimientos y esperanzas trasladados al tablero de la vida, muchas veces los peones deciden la partida.
Me gustó el texto
Un Saúdo afectuoso!
GústameGústame
oñó! vaia cousas me decides! gustouvos ló?
estou contenta e sorprendida.
Agora que me estaba animando a escribir relatiños breves, se me decides así xa non me vou atrever con outro co medo a decepcionarvos!
isto é novo para min, asi que podiades dicirme cando vexades unha frase que chirría, ou un párrafo que sobra, ou tamén como fixo paideleo algunha cousa pola que o microrrelato vos gustase.
Críticas constructivas e sinceras viríanme ben para aprender.
antonio, mirei a traducción que fai o automático e non parece o que eu escribín… tentarei facer unha traducción mais aproximada
GústameGústame
Poucas críticas hai que facer. Desde o principio do elato intúese o final, pero soubeches manter a atención da persoa lectora para que poida ratificar o que intúe coa presenza da raíña negra.
A vida, ao cabo, desenvólvese nun taboleiro de xadrez. Paralelismo perfecto!
Parabéns, ruliña. E un bico grande.
GústameGústame
Gracias por la traducción Zeltia,ahora lo entiendo un poco mejor.
Abrazo y un saúdo afectuoso!
GústameGústame
Claro que nos gustou o relato, principalmente esa imaxe da raíña negra sobre o taboleiro de xadrez. Impecable.
Sobre a imaxe, moito mellor o orixinal, coa súa luz pintada.
GústameGústame
Me gustó mucho…y también me entristeció profundamente, porque cuando alguien querido se nos muere, todos somos niños esperando por una dama de negro.
GústameGústame
Está moi ben o relato, a compartaiva co xadrez, esa raiña negra fantástica (horrible, inquietante).
Como crítica, encontro mellor a segunda parte que a introducción, poderías dar un par de pinceladas da rapaza, para que a coñezamos mellor, para que lle teñamos mais cariño e nos doamos ainda mais dela.
Da segunda parte nada que obxectar.
(Veermer ponme nerviosa)
GústameGústame
Oes, que miro que ninguén mais che fai unha crítica e eu non quero quedar aquí de criticona.
Se cha fixen foi porque o pediches, pero o conto está moi ben (xa o dixen)
GústameGústame
jaja Susana!
[non son eu tamén prácticamente a única que che di algunha cousa que non me gustou tanto no teu blog?,
pois hala, hala, para que vexas que é máis doado dicir a todo que sí señor]
Elixin Vermeer por iso. Porque tamén me parece inquietante ás veces. A ilustración que deixei foi buscada adrede, -souben dela hai un par de anos grazas a miña amiga M. (grazas M.)- reconstrúe o escenario dalgún dos seus cadros, [estate atenta ao que meteron no primeiro plano, no que se supón que non sae nos cadros] A imaxe leva a unha páxina onde se fala do posible uso da cámara oscura que explicaría a súa extraña perspectiva na súa época.
GústameGústame
Se che da estupendamente…
A min gustoume de principio a fin, de fin a principio….
Paréceme un texto dunha calidade ben alta… O mellor ti tes ese sexto sentido… que fai que vexas esas cousas que os demais non vemos e nolas ensines así de ben…
Sonche ben merecidas as boas críticas. Que che animen a escreber, non a botarte para atrás por medo as decepcións… boh..
GústameGústame
tamén tés razón… eu sempre negatifa, nunca positifa. e no do sexto sentido… téñoche a mesma imaxinación q unha taboa do piso!
iso sí, gústanme as palabras, escoitalas, dicilas. penso que as palabras son a corda pola que saímos do pozo da soedade. a palabra e a pel.
GústameGústame
gran texto, sí señora, inquietante, misterioso “la duda se aproximaba como una hoja de cuchillo acercándose a los ojos”… buñuelesco!
GústameGústame
Un texto xenial.
P.D: non foi fácil, pero rematei co seu encargo.
GústameGústame
Pois eu, como pueril xogador de xadrez, boto de menos unha levísima alusión o rei (a do jaque mate non vale, que é moi agresiva). E estou seguro de que a raiña, antes de ir a polo branco, botoulle unha mirada de esgello ó seu. Ou non?
GústameGústame
Aquí non saen reis… e tamén no xadrez fai ben pouco o rei. [o papel que ten o rei e que se lo carguen]
Fdo.: unha republicana
GústameGústame
jajaja
GústameGústame
Tenme entusiasmada o dominio e vocabulario que posúes en lingua gallega. Que pracer!.Hai palabras que teño que buscar significado. Unha apertiña
GústameGústame
tamén eu teño que buscar no diccionario! de dominio nada, filliña. pero aí estamos, aprendendo.
GústameGústame
Un relato inquietante no que a tensión vai in crescendo ata ese jaque mate definitivo.
Parabens!!
GústameGústame
pois mira, eu tamen che mando parabens, porque xa quixera eu poder xuntar tan siquera dez palabriñas seguidas con tanto tino como fas ti….
esto de saber escribir e botar fora o que estas pensando ou argallando na tua mente coas palabras axeitadas para que o lector saiba o que ti queres transmitir e algo que me parece moi complicado, moito.
biquiños, moitos :)
GústameGústame
Triste, pero muy bueno.
GústameGústame
Ei, Ana: varias veces quixen eu tamén visitar o teu blog, pero non deixas señas…
como pola blogosfera vexo varias anas, pois non sei cal eres tí…
A dirección que deixas non está operativa.
un bico anónimo!
GústameGústame
Vaia relato que te marcaches, si señora, noraboa.
Lín o reltao e lín algúns comentarios. Sinceramente eu non teño nada que obxectar, nada mais que si que coincido con Susana en que a segunda parte do relato é mellor que a primeira pero paréceme lóxico que así sea. A segunda parte ten toda a forza e toda a resolución da historia por eso ten que ser así. Unha introdución lixeira, con algo de intriga, e logo ¡zas!, a coitelada final, a traxedia.
Eu, particularmente non necesito mais datos da pequena porque xa desde o primeiro me solidarizo con ela. Estar nun pabellón de infeciosos xa é mérito suficiente como para que a queira.
E Vermeer encántame.
biquiños e noraboa de novo.
p.d.: anda, seca o chan que ainda vas resbalar na baba que caeu… je je
GústameGústame
uich! fareiche caso, que tí de resbalóns agora debes entender moito!
gracias por deixarme a túa opinión, tan razonada.
GústameGústame
• Pouco a pouco o relato vai medrando. A intensidade vai crecendo. Pódese adivinar calquer final pero a negra sombra vai caiendo sobre nos. A oobre rapaza haberá de chorar lágrimas negras.E nos… sin poder facer nada.
• Un conto xenial.
• bicos
CR & LMA
________________________________
GústameGústame
Sólo que me ha gustado mucho. Y creo que es tan bueno en gallego como en castellano. Qué suerte ser tan buena en dos lenguas.
GústameGústame
Estremecedor, inquietante e con certos toques de surrealismo. A pesar do breve, impacta en quen o le, facendo que se comparta a angustia que debe sentir a nena protagonista, que no fondo é allea á traxedia familiar.
Bo relato, que en poucas palabras di moito.
Saúdos desde Valencia.
GústameGústame
boa e sus-pensiva prosa, fabricada dum bom controle da escrita da tensão crescente…
de facto, assustei-me no final ( vi-claramente-visto, a correr pelo chão – visão vermeer-dantesca… a rainha…
jajaja
GústameGústame
Raio, parece que vexo avanzar á raíña polo taboleiro, sen levantar os pes, como levitando, cos ollos azuis prendidos na sua vítima, fríos coma a xiada…
Se teño un pesadelo heiche botar as culpas. Quelosepas…
Gósto moito destas exhibicións léxicas túas. Ou danme envexa, tanto ten.
Bicos coa néboa a rubir polos caborcos.
GústameGústame
De entrada me coloca en situación el ambiente que describes. Pude sentir la angustia de la niña.
Siempre lo he sabido, Zel. ERES BUENA en esto de escribir. MUY BUENA de hecho.
Besos
GústameGústame
Eres buena Zeltia. Me encanta, me ha producido un montón de sensaciones, ninguna agradable por cierto, y me ha recordado a “Alicia a través del espejo”, no sé si por la partida de ajedrez o por el ambiente onírico. Muy, muy sugestivo.
Besicos
GústameGústame
Pingback: desvío « fálasme a min?
Fiuuuu!….alucinante.!
GústameGústame
Penso que non hai nada que criticar deste relato, que me pareceu inquietante e conmovedor.
Vou ter que perderme máis polo teu blog e buscar textos de antes da miña chegada, porque valen a pena.
Bicos
GústameGústame