en español
Stormy weather, Billie Holiday
(se falla o reproductor escóitase clicando aquí, -e minimizando a xanela emerxente pódese ler mentres soa a música-)
Ten esa expresión un tanto parva de quen se mergulla nos fondos interiores e está ausente. Atravesa co ollar a transparente porta do bar, indiferente ao caótico atasco exterior. Nin debe percibir o cheiro a fricolada que o enche todo. Ela bebe e fai o aceno de botarse a cantar. Había de ser unha canción desas íntimísimas que rematan perdéndose no son dun piano [mellor no laio dunha trompeta], erguendo a voz esfolada, apagando a tele coa súa canción de amor [non, ten que ser de desamor]. Faríase o silencio na barra e o camareiro deixaría de bater as botellas baleiras. E todo sería coma no cine e non como é.
Pero non canta. Non é Billie Holiday. É só alguén anónimo. Un corpo desapercibido entre os clientes dun bar [que fede a fritada].
Estás falando comigo? 
Non podo escoitar neste intre, pasarei a noitiña. Non me podo perder nada de Billie Holiday… non.
Gustoume o teu microrrelato, sobre todo esas aportacions literarias que te meten directamente dentro do ambiente dun bar que cheira a pura fritanga. Pero o que mais me gustou foi esa frase que di: “mellor no laio dunha trompeta”
AY! os laios das trompetas… que seria do blues e do jazz sen eles!!!
Encantoume, moito :)
Bicos
P.D. Verdade que Porto do Son e maravilloso? seguro que ainda tomamos algunha caña no mesmo bar…
GústameGústame
Pois se non temos coincidido, iso ainda pode pasar!
Xa te avisarei cando volva a Porto do Son para que me fagas as túas recomendacións.
GústameGústame
Si, si, si, cando eu vaia enviareite un correo e se podemos poñemonos en contacto :)
GústameGústame
patata blueees! :P
aunque la file “is not found” conozco bien la canción, y le va de lujo a la historia. la he musicovisualizado estupendamente.
GústameGústame
te creo, te creo
GústameGústame
No. The file is not found.
GústameGústame
Eu tampouco son Billie Holiday, pero non podo deixar de canturrear o teu blues.
GústameGústame
e que tal cantas? ;-)
GústameGústame
Todos queremos ser Billie ata que na barra dun bar descubrimos que somos un simple anónimo. A mellor receita para ser alguén e ser simplemente un simple anónimo…
GústameGústame
Creo que iso de que un só é alguén sendo anónimo… non sei se o entendín ben [para variar :)]
GústameGústame
Di o eclesiastés con moita razón, e conste que eu non son relixioso nin crente, aquelo de afanarse… para que? xD
Unha aperta
GústameGústame
Ás veces, o ser humano necesita illarse un pouco do que lle rodea, e das súas preocupacións. Calquera lugar é bo para refuxiarse nos seus propios pensamentos, ante unha copa que axude a esquecer, por moi ruidoso ou axitado que ese lugar sexa.
Saúdos desde Valencia.
GústameGústame
Y otras veces, los pensamientos son el peor lugar para refugiarse.
GústameGústame
Muchas veces nos sentimos así, como lamentos de trompetas con olor a fritura.
Me gustó el texto y la banda sonora!
Saúdos afectuosos!
GústameGústame
oh, que bien expresado! ese contraste. Me gusta esa frase.
GústameGústame
Con fritada e sen fritada, Billie é unha das voces de Deus
GústameGústame
Va que si?
xa teño eu envolvido acubillado emocións no colo dalgunha das súas cancións…
GústameGústame
Dende longo o cheiro a fritanga restalle un pouco de glamur á situación…..
Para cando un blus cantado por Zeltia??
GústameGústame
Se queres saber o que é “unha voz rota”, escoitame a min!
rachada, esfolada e esgaiada!
:)
GústameGústame
Es bonito y hasta agarimoso comenzar un día y un mes leyendo un relato como éste.
Me ha gustado y aún me gusta porque, como algunos perfumes, su estela perdura y, además, supera con su ternura tranquila a esa peste churripitosa que la fritanga vomita en el aire y que, en condiciones normales, no te deja escape.
Muchas gracias.
GústameGústame
Soros, agarimoso es lo que tú me dices, eso de la estela que perdura y la ternura tranquila. Qué cosa tan bonita, pordió. Y, viniendo de tí, me creo que lo hayas sentido. Gracias a tí.
GústameGústame
So falta que, cando a música pare, ela (unha) se achegua á cociña e lle diga ó engrasado, sudoroso e gordinflón cociñeiro: “frítea outra vez, Sam”.
Apúntome á suxerencia de Artabria. Ofrezo como esceario a Chousa para a estrea. Se hai quen se apunte ós coros, farei sitio tamén.
GústameGústame
Se eu fose cantar a Antas, con coros ou sin coros, ao outro día sairía na TVG, seguro. Nunca tal tedes escoitado alá!
:)
O de frítea outra vez jajaja quedouche de película
GústameGústame
A min soame a isto
GústameGústame
Pois é unha versión do meu relato, pero en masculino! jajaja
Ana Belén magnífica, verdade?
A canción é boa.
GústameGústame
Xa quixera eu estar nese bar enchoupándome de blues a pesares do cheiro a fritanga!
GústameGústame
pero raposo, mellor enchoupate de blues nun ambiente mais axeitado, e na compañía dunha raposiña.
deixa as barras dos bares para os impares. [e os pares que non emparellan ben].
GústameGústame
Yo creo que si sonara esa canción en ese ambiente todos despertarían de su letargo y pedirían que les pusieran inmediatamente una de flamenquito o algo así. Lo excelso sólo alimenta el espíritu.
Bicos
GústameGústame
“lo excelso sólo alimenta el espíritu”
es una frase que me gusta y, sin meditarla mucho, pero pienso que acertada.
GústameGústame
• Si suena Billie Holiday, todo está bien, pase lo que pase en el bar. bueno, al menos, la música. Nada seríamos sin el blues.
• bicos
► CR ► LMA
________________________________
•
GústameGústame
Es un género de música de mis preferidos.
Algo pasa con tus coments que WordPress los toma por spam, y creo que se han ido algunos tuyos cuando vacié el spam sin fijarme.
Cuánto siento no haberlos leído!
GústameGústame
Foi todo un privilexio compartir contigo o paraugas polas rúas vellas de A Coruña.
Un bico grande.
GústameGústame
Algún dia compartiremos o solete polas rúas de Ourense!
:)
GústameGústame
Depende del olor de fritanga… El olor a calamares fritos, a pementos de padrón, a tortilla con patacas e cebola…
Se o aceite non está rancio, todo vai ben
Os tocados polo desamor buscan a calor do bar, e por iso non son sensibles ó olor, nin ó barullo rutinario, nin a tele… Quizáis sí a música, seguro que sí á música se quen soa é Billie Holiday, non creo que poda pasar desapercibida…
Bico bohemio
GústameGústame
estou segurísima de que se a muller arrincara a cantar, ninguén quedaría indiferente.
claro que o olor a pementos e cebola fritida é delicioso… pero os aceites de non moi boa calidade, reutilizados unha e outra vez, a graxa acugulada nas cociñas pouco hixiénicas, tapan os poros da pel e aparvan a pituitaria. Coma o alcol coas penas.
GústameGústame
Mmmm qué ben sona, é como revivir a situación. Todos temos esa sensación nalgunha ocasión. Espléndido.
(Son tan cotilla que penso no agradecemento do paraugas baixo a choiva, mmm, mmmm, Zeltia, Zeltia, qué beleza máis encriptada ten o outono).
GústameGústame
Mararía; a imaxinación sempre vai máis alá da realidade. O paseo baixo o paraugas foi agradable, pero paréceme que tí o aderezas con cousas que non tivo:
coma o xénero de quen portaba o paraugas! jajaja
GústameGústame
¿De dónde sacas esa música que te coloca en el lugar, el tiempo y el espacio que vas describiendo con palabras tan mágicas?
Era yo, por un momento fui yo. ¡Lo juro!
GústameGústame
Lo creo, piel de letras, lo creo.
GústameGústame
A mí también me gusta la frase de Antonio. No pocas veces en un bar me he sentido así, como un lamento de trompetas con olor a fritura, pero hasta que lo he leído hoy no había sabido poner ese sentimiento en palabras.
Bonito tu texto, y triste, como muchas veces lo tuyo.
Besicos
GústameGústame
triste como tantas veces la vida misma, ¡coño!
GústameGústame
por cierto, yo también adoro a Bilie Holiday
GústameGústame
aunque detesto a Ana Belén, voy a dejarlo aquí, creo que me he quedado “enganchada” en tu blog
GústameGústame
jajaja Carol, ésto que has hecho tú de ir apostillando cosas, también me pasa a mi (el impulso ya se sabe)
:)
también me ocurre, como a todos, supongo, eso de reconocer sensaciones y sentimientos como nuestros cuando los vemos escritos por otros.
GústameGústame