Non, non son regos para bágoas.
Nin devasas para sentimentos.–
“O lago”-“Budapest” / Andrés Serrano
–
Andrés Serrano defínese a sí mesmo coma un artista conceptual. Non intenta plasmar a realidade. Él quere obrigarnos a que nos enfrontemos cos nosos tabús: o sexo, a relixión, a morte. Cágase en todo. Nin sequera se encarga do revelado das súas fotografías, nin coñece técnicas, nin lle importan.
Para ver algunhas das súas polémicas fotos.
"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Estás falando comigo? 
la del clérigo del huevo colgante (o eso parece, vamos) tiene su miga. me gusta este serrano provocador.
GústameGústame
Eu tamén viña a comentar a foto do cardenal, e ademais a levarte a contra.
E por qué non poderían ser as engurras precisamente regos moi axeitados para canalizar as bágoas?
GústameGústame
É descarnado. gústame.
GústameGústame
Que as fotos teñen forza non hai quen o negue, pero nun mundo tan duro un agradece un pouco de alivio e beleza fotográfica
GústameGústame
Eu ás veces tamén son algo “conceptual”. So me falta acadar o estadío de “artista”.
Polo que respecta as enrugas…, xa houbo quen dixo que ata eran fermosas; así que se por elas corren algunhas bágoas tampouco pasa nada.
Bicos engorromellados
GústameGústame
Non coñecía ese fotógrafo e non pasa inadvertido, non.
As engurras son as cicatrices desta guerra que é a vida. Hai que estar orgullosas delas.
GústameGústame
E logo, muller, encontraches outra enrruguiña? Pásalle o ferro oh! Vaste a unha clínica desas e xa está. Por que o espiritu ainda está xoven, e podes colar por unha de 20
GústameGústame
Non ten que ver tanto co meu propio engurramento, coma coa idea estendida da vellez, ese tópico, ese descoñecemento; replegamos aos vellos a submundos: confundimos a súa “chochez” con falta de sentimentos,
pensamos na súa decrepitude física coma sinónimo de non teren a facultade de disfrutar en todos os ámbitos da vida.
Contribuen as propias persoas maiores a que se confirme ese tópico: tratan de “adaptarse” ao que se espera deles. E cando algúns teñen personalidade e saúde abondo, ou non son tan dependientes emocionalmente dos fillos, da familia, do que dirán,
se afasta do convencional, rápidamente é tachada esa persoa de tolear ou de non ter “quen mire por él/ela”
cómo lle deixará a familia IR así/ FACER isto?
Ninguén quere dar que falar,
e por ese quedar ben coa sociedade -que ao final cada un mira por si- perdese moita vidiña.
Estou a favor da liberación dos vellos. Están aplastados polo noso descoñecemento e a súa propia dependencia que, coma a maioría de nós, arrastrou toda a vida.
dician nos 60 os movimentos de liberación femininos: suxeitadores fora!
habería que inventar algún slogan para que os vellos se ceibaran das cadeas que nós lles poñemos.
GústameGústame
Non hai porqué avergonzarse ou esconder as engurras, o peso e a experiencia de toda unha vida está presente nelas.
Curioso, provocativo e transgresor ese Serrano, si!
GústameGústame
• Gustei das sus polémicas fotos. O arte ten algo de provocación que nos fai pensar.
• bicos
► CR ► LMA
________________________________
•
GústameGústame
A vellez é a volta a nenez, canso somos máis nós, os sentimentos volven reinar, e non só necesitamos que nos atendan as necesidades básicas, o que máis necestitamos é o cariño, o amor… É doado…
Pero os nenos son unha bendición e os vellos unha carga… É triste.
Sí, eu tamén creo que debería haber unha revolución. Ceibar os vellos!! Sí.
A foto encántame. E sí, Serrano é todo un provocador… Gústame!
Xa sabía eu que me soaba… así que Metállica… jaja
E cómo non vai enrrugarse a pel!! Co que da de sí na vida…. Cicatrices de vivir! Teñen valor. E se sirven para o que sea, pois vale…. Que choren, que rían, que vivan ata o final de forma intensa, que é o que mantén o espíritu mozo… Nunca estar de volta… SEMPRE DE IDA!!
GústameGústame
gústame tervos feito a descuberta deste fotógrafo que, dende logo, non é para pasar un anaquiño a gusto; pero que non deixa indiferente.
e agradecervos, coma sempre, os vosos comentarios. porque, grazas a eles, ter este blog é moito máis satisfactorio ca ter unha libreta persoal.
E especialmente a vós, que sodes dos habituales:
raúl, , susana moo, jorge cimadevila, Kaplan, o señor da Chousa, Paideleo, miña amiga saraiba, o raposo, pitima (q me vai facer tita Zeltia),
Un bicazo, neste sábado ventoso, entrando o outono de facto -chúpate latinajo-
GústameGústame
Como tantas otras veces en las que haces esto de la frase y la foto, no sé que me gusta más si lo uno o lo otro ;-)
GústameGústame
as enrugas son experiencia aproveitada, da boa e da mala, recordan os golpes e bendicións dunha vida chea de anos. as enrugas da miña aboa fálanme dunha época que só podo chegar a imaxinar con esforzo, recórdanme o brutal cambio e a brutal capacidade de adaptación de todas esas enrugas, surcos dunha vida chea de anos. non podo facer máis que admirar á miña e a cada unha das súas marcas da batalla vital.
encántanme as polémicas de todas as cores e idades, polo que me encantaron as verbas e as imaxes.
GústameGústame