-A Coruña, 1957. © Alberto Martí.
Está a piques de rematar a emotiva exposición de fotografía periodística de Alberto Martí.
[Aquelas fotos remexeron no faiado da memoria, e trouxeron a un plano primeiro a lembranza de min mesma de meniña, só uns anos despois dos que abrangue a exposición, esperando ver baixar aos meus familiares polas escaleiras do barco.]
"Todo canto ves tanto é teu coma meu"
historias basadas en hechos reales ¡con dibujos!
Viviendo al filo de la realidad
Un blog de recetas sencillas y algunas andanzas
La bitácora de ciencia, tecnología, arquitectura, informática... todo lo humanamente divulgable lo tenemos y sino se lo conseguimos sin sobrecoste. Eso sí, en Castellano (casi siempre).
Benvidos
El blog de Lidia Bao
Crítica de cine informal pero esmerada
Galicia Poética
Gade Escale - A Coruña, unha viaxe de dezaseis anos
E corto coa coitela as liñas das veas que forman as verbas que escribo, e deixo que corran e se expandan, verbas que non rematan nunca, verbas infinitas
Un lugar de encuentro para todos aquellos que aman la poesía
Clarinete & Clarinete Baixo. Bitácora en galego.
Lemos, recitamos e comentamos poesía.
Blog de Josegll
Literatura galega. Blog de Ramón Nicolás
Consultora de Desarrollo de Personas y RRHH | Marca Personal y empleo |Psicóloga. Te ayudo a identificar tu talento, a ponerlo en acción y a darle visibilidad para dejar huella y conseguir tus objetivos profesionales.
| hai que abrir as portas, deixar pasar o sol
Revista digital de Plantas y Flores
traducir é producir:: translating is loving :: un espazo onde se dá coa palabra e se le como soa mellor:: traducións a galego| desde o galego | into galician | from galician
Moda Etica, Complementos, Regalos & Artesanía Galega, slowfashion
Poden quitarnos todo, mais que non nos quiten a liberdade!
Outra maneira de ver Galiza
Desde Galicia, notas sobre a transición planetaria
A Biblioteca Ágora, cos barrios da súa contorna
lecturas poéticas
✍ astronomía | literatura | ciencia | música
Se se pode imaxinar, pódese facer
Fun polo vento e vin polo aire
non é só un lugar...
Obradoiro de literatura
De cosas varias de todos los días.
Nulla dies sine linea
Just another WordPress.com weblog
mari de piloño
Cociña, cine, literatura... Ein bißchen Spaß muss sein!
Todo sobre Coruña
Ponte en forma (poética)
Mi hermana salió del armario, mi madre se llevó un disgusto y yo me fui a Brno, con la Nespresso y los Tommy Hilfiger, y dejando atrás la Thermomix y un medio novio.
Just another WordPress.com site
Estás falando comigo? 
me encantan estas fotos que parece que ves por dentro a los retratados. la de las abuelas es espectacular. retratos del alma, casi. emotivas, eso es, de emociones.
GústameGústame
Tódolos adeuses son duros, pero eses momentos duberon marcar a moita xente. Esa outra foto da que falas, creo que a vin hai pouco tempo, pero xa non me lembro donde (Que cabeciña teño ultimamente…).
Importante máquina do tempo a fotografía.
GústameGústame
Canto lamento non ter sabido desta exposición, pero agora xa é tarde.
A foto dos rapaces que perderon o barco é impresionante, non sei se aínda máis a aclaración de que finalmente marcharon.
Que sería deles?
GústameGústame
A min gustoume saber que puideron tomar o barco e buscar un futuro noutros lugares onde tiveron oportunidades que aquí lle eran negadas.Eu coñezo personalmente a un vello que marchou ós 11 anos buscarse a vida, e dende entón traballou ata a súa xubilación -ainda segue, teimudo, incombustibel, traballando e traballando- ás veces é dificil saber qué dota á vida de sentido-
GústameGústame
Fotos moi boas!
GústameGústame
Hai “adeuses” que son de ida e volta. Hai outros que só son de ida. Eses son os que máis doen, os unha vez ditos, xa non se poden repetir, pois que marchou non retorna para volver marchar.
Biquiños.
GústameGústame
Excelentes fotos !
Nunca hay adioses silenciosos pues aunque no digamos nada es por dentro que nos golpea ( a veces muy fuerte )
Un saúdo afectuoso!
GústameGústame
Aquelas fotos traen aqueles adeuses de despedidas longas, distantes.
Hoxe dicimos moitas veces adeuses pequenos aos nosos seres grandes mentres andan “formándose” polo mundo adiante.
Un bico de regreso das vacacións
GústameGústame
xa vin o teu post, xenevra… vexo de que falas.
GústameGústame
Moi chulas as fotos, pero me chama a atención o comentario de Xenevra. Efectivamente! Hoxe marchan de Galiza os novos mellor preparados.
O pasado xa non hai quen o mova, a cousa consiste en mudar o futuro.
GústameGústame
Las mejores manos de los adioses son las del puerto, no se van nunca, no se olvidan nunca.Una de esas me llevaría hasta la sábana de mi último sueño.
Un beso
GústameGústame
Me gustaría captar el sentido de lo que dices, Rubén, se me escapa. Supongo que está metidito entre los pliegues de las emociones.
Un abrazo virtual para os que vos achegades até o meu blog, e especialmente para os/as que me facedes sentir a vosa presencia.
GústameGústame
As fotos impresionan, e un pode chegar a albiscar (non de todo pero si en parte) a carga emocional que levan dentro. Din que hai imaxes que valen mais que mil palabras, estas son un bo exemplo de que é certo.
Bicos.
GústameGústame
Foron tempos duros anque os de hoxe non están quedando atrás anque sexan en cor e todos ben vestidos e alimentados.
Lembro despedir en Vigo ao meu avó que ía no Begoña a Venezuela e que me dixo que me ía levar con el. Non me levou e quedei un pouco triste.
GústameGústame
Teño para vde unha encomenda en Ithaca, espero que teña a ben aceptarme o desafío (non tema, que é pouca cousa, verá como lle gusta)
GústameGústame
qué dous versos tan apropiados para o meu sentir estes días de final de verán cando marchan todos ós que só vexo nestas datas…
GústameGústame
Aqueles sí que eran adeuses de verdade…
Os de agora son case de mentira, como moitos “quérotes”
Son formas de falar. Agora, quen non queira marchar non marcha.
E cantas historias naquelas aventuras, naquelas largas travesías a ultramar… Cantos sentimentos desgarrados…
Cómo che cambiou o conto…
E tamén comezaron moitas historias novas…
Os galegos ata na lúa… jaja
GústameGústame
Agora os adeuses que rachan por dentro dinos noutras latitudes para vir cara aquí… Ainda que hai teléfono e internet e non e o mesmo [moitos sitios de Africa, ou pequenas aldeas en Sudamérica non creo que dispoñan de internet]; pero ainda así deixar fillos, amores, familia, seguirá a ser coma deixar parte do corpo noutro lado, e non digamos os que quedan… os que quedan sempre sinten a ausencia coma unha presencia dunha pena que se instala no burato que deixou quen marchou…
GústameGústame
Que fotos máis bonitas! E que fondo nos chega a realidade que transmiten! Á fin e ao cabo, case todos temos ou tivemos algún contacto coa emigración.
GústameGústame
Non e necesario entender de fotografia, pode haber moitisima tecnica, moitisima edicion pero non chegar a mover os sentimentos. Se unha fotografia trasmiteche emocions enton, entendes moito mais alá dela, podes traspasar, tocar e sentir o intre que quiso atrapar o autor.
Eso, e para min o maior obxetivo a conseguir, e o mellor que me pode pasar, chegar a transmitir :)
O mesmo que transmite esta entrada que nos deixas, nas que a mirada queda prendida dos ollos e da faz de toda esa xentiña que un dia saiu da casa cunha maleta de madeira na man, cargada de ilusions, na procura dun mundo mellor para os seus…
Biquiños a moreas
GústameGústame
Las fotos me cuentan una historia que llevo años oyendo en boca de mi padre. Cada vez que me explica como se sintió en el barco que lo alejaba de España, para no regresar en veinte años, se me encoge el corazón; y eso que en los últimos tiempos la escucho casi un par de veces por semana, pero ni con la repetición se me quitan las ganas de llorar. Una maravilla como reflejan estas fotografías toda aquella experiencia.
Besicos de una nacida en Venezuela
GústameGústame
¡esas fotos me parecen de tanta tristeza!
na miña familia houbo emigración a Cuba, aínda agora temos relación cun fillo, dun fillo, dun fillo de….
biquiños,
GústameGústame