variantes

Señora, tenga cuidado, no ve que me está pisando?, [nin te podías mover ó son da música, nin sequera dar palmas o compás].
Os cóbados, arietes. Os lombos, pantallas IMAX.
Todos achegadiños mirando para o altar, a actitude coma na misa.  Enriba do escenario Luar na Lubre.
Cando rematou, marchamos a multitude en procesión, tan, tan… rataplán. [As expectativas engruñadas metidas no peto].
Idéntico entorno, o mesmo precioso solpor: mais está visto que a maxia non depende nin da chistera nin do coello. Nin sequera dos magos que fan a función.  

A Coruña dende Santa Cruz de Oleiros, a noite do concerto de Luar na Lubre

 

14 opinións sobre “variantes

  1. Pode ser que a maxia non teña que ver cos chapeus nin cos coellos, nin tan siquera cos magos; pero cando no escenario están os de LNL…non sei que che diga!. Ata unha posta de sol pode mudar despois de meterse en vea a música dos mestres do savoir faire!

    Bicos variados

    Gústame

  2. Aggg! Ti síguenos metendo envexa…
    O peor é que estiveron o sábado pasado en Salceda, a 15 quilómetros da miña casa e entereime no domingo, xa é mala sorte. Supoño que o entorno non tería nada que ver con ese que tedes de Sta Cruz, pero comparto con Chousa que eles xa poñen a maxia, o resto son complementos (importantes, pero complementos).

    Cal será o seguinte?

    Gústame

  3. E que, miña rula, cada quen fala da feria coma lle foi nela, e ti con ese mocoso de “Señora, tenga cuidado, no ve que me está pisando?” xa a levabas chunga .
    Un sopapo era o que merecía ese estúpido-o pisarle, pero pisarle bien, con super taconazo de aguja y pa joder- ¡ostias!, que me cabrea el tonto ese.

    Gústame

  4. ¿Quién sabe donde está la mágia? por ser irrepetible e inaprensible es por lo que la buscamos y deseamos con desesperación.
    Puede que en este concierto para tí no la hubiese, pero en la foto… quizá está siempre en nosotros.
    Besicos gallega

    Gústame

    • pues sí, los momentos previos al concierto, sentada en la barandilla con mi vinito, observando la puesta de sol, los músicos a tres metros de mí preparándose para subir al escenario, unas notas que suenan por aquí, una risa por allá, la gente que no se quedaba al concierto paseando con curiosidad…
      Esa fue la parte mejor. Siento decirlo.
      Todavía la ilusión estaba intacta.

      Gústame

Deixar unha resposta

introduce os teu datos ou preme nunha das iconas:

Logotipo de WordPress.com

Estás a comentar desde a túa conta de WordPress.com. Sair /  Cambiar )

Twitter picture

Estás a comentar desde a túa conta de Twitter. Sair /  Cambiar )

Facebook photo

Estás a comentar desde a túa conta de Facebook. Sair /  Cambiar )

Conectando a %s