black and blue

By Publicado en 2012,audio,lentes de contacto coa sua propia néboa Etiquetado ,,,, 15 Comentarios

Black and Blue (Louis Armstrong)
http://www.fileden.com/files/2012/5/19/3306295/Black%20and%20blue%20-%20louis%20armstrong%20Album%20-%20SATCH%20PLAYS%20FATS.mp3″

“Old empty bed… springs hard as lead
Feel like ol’ Ned… wished I was dead
What did I do… to be so black and blue”

A pel que habitamos, a barreira que nos delimita. O tacto é o único xeito de atravesala.

Algunhas peles abren os seus poros polas noites, como esas flores que emiten aromas intensos para atraer os insectos nocturnos.

15 opinións sobre “black and blue”

  2. A miña pel cedeu para acubillala a ela, para acollela en min e darlle calor. Agora a miña pel encolle e a dela estira, medra, doce, quentiña, nova, para recibir o sol e a lúa, sensibilidade plena (como a túa).

    Gústame

    Resposta

  4. Con tan buena descripción de la que corresponde a la dilatación por temperatura, sea endógena o exógena, se podría decir que de ahí al receptor sólo existe la distancia de ser comprendidas por las papilas gustativas, por las olfativas y que las feromonas hagan el resto. Sí, esas que la Iglesia tenía vetadas en pretérito, y presente progresivo, como intentando decirnos que los seres “civilizados” habían perdido esas capacidades desde ese momento. Como diciendo que las que sí eran sensibles sólo eran por trastornos conductuales, la cual se podía resolver con sus cilicios y otras vainas suyas que habitan dentro de sus mentes enfermas, represoras…esquizoides por todos consentidas…admitidas…
    Fas ben falar disto, sona ben o que dis; leendo pouco a pouco e pouca e pouca chega un a darse conta dá persistenza dá mamoria non soio nos miolos, senon tamén no pel. É ou que mais gosto de sentir con xeito miudiño, as mans de alguén non noso pel, palpando nos microburatos e sentindo neles o calor, ou agarimo, ou candor e nos recunchos dos ollos recíprocos…
    Breve saudade…
    Saúde, Ceibedade e Esquilmo. d;D´

    Gústame

    Resposta

  6. Tamos todos dun poeta…que mandamoitocarallo!. E se nos xuntamos todos para poñerlle a pistola no peito a un editor e que poña en papel o que nós penduramos no ar?

    (O de chamarlle visillos aos loureiros verdes é unha licencia poética caralludísima. Voucha fusilar a pesares do CreativeCommons)

    Gústame

    Resposta

  9. Manolo: tés razón: a ninguén lle pasa desapercibia a importnacia da lingua.

    alexghalpon, ben imaxino o que disfrutas co contacto da súa pel nova e quentiña contra o corpo teu… aprendendo de memoria cada manchiña, cada pliegue… :-)

    aldabra: é difícil dicir un afago mellor! moitas gracias.

    BdV: fíxome gracia iso da dilatación “sea exógena ou endógnea” :-) e coincido contigo no da memoria da pel, a memoria do corpo…

    raúl: es que tú eres muy joven!

    Chousa: a metáfora dos loureiros verdes será caralluda, pero eu non che entendin! :0

    Dilaida: sempre me sorprende que haxa entradas que apenas traballo e que lle gustan a alguén, en cambio outras que penso que non me quedaron mal de todo, pasan invisíbles!

    Rubén: “pero necesitamos de otra para que no se agriete”. Tan cierto…!

    Gústame

    Resposta

  11. Fermosa vista. Es afortunada poder contemplar como a cidade muta desde a fermosura dun amencer ata a dozura do anoitecer. Sempre pensei que a pel é unha embaixadora que nos achega, unha estación onde se deteñen os trens que detemos..

    Gústame

    Resposta

  12. Pingback: E pasaron máis de corenta días… « Alex Ghalpon

Deixar un comentario