-Que pesado estás preguntando sempre polos castiñeiros que mandaches plantar hai tres ou catro anos!. A que vén tanto interés en saber cantos prenderon e se medran ou non medran? Ti, con máis de 70 anos, nunca medrados os vas ver! e os teus fillos non queren saber nada da aldea.
-Ai pero aínda que non os vexa eu hanos ver outros!. Tamén cando eu nacín había castiñeiros. E se os había era porque alguén os plantara.
Castiñeiro en Parada de Sil. 2010
Olivar de teu avó,
souto de teu pai,
viña, a que tú plantaches.
–
–
[Cando apareceu por este Planeta o primeiro home xa os castiñeiros levaban millóns de anos dando follas, sombra e castañas. Dise que o castiñeiro máis vello de Galicia é o de Pumbariños, na parroquia de San Martiño de Manzaneda, (Ourense). Calcúlase que ten uns 1000 anos. Para abranguer todo o seu contorno precísanse dez persoas collidas das mans cos brazos estendidos. E na parroquia de Catasós, en Lalín, están os castiñeiros máis altos de Europa (medraron buscando a luz por estaren nun bosque moi tupido)]
Aquí fotos do castiñeiro de Pumbariños e unha curtametraxe dun percorrido por nove árbores singulares de Galicia, entre elas o Castiñeiro de Pumbariños (no minuto 02’25” – 05’00”).
Estás falando comigo? 
“Sí, buen árbol; ya he visto como truecas
el fango en flor, y sé lo que me dices;
ya sé que con tus propias hojas secas
se han nutrido de nuevo tus raíces.”
Antonio Machado.
GústameGústame
Deles se fixeron o berce, os xoguetes, as ferramentas, a casa, a cama e até o cadaleito do home.
Quen non ama as árbores tampouco se ama a si mesmo.
GústameGústame
Sabia persoa a que dixo iso, os castiñeiros e as outras arbores son a alma donde correremos outra vez nenos trala morte. Sementa e recolle, sementa e recolle…
GústameGústame
me encantan estos arboles.
GústameGústame
E haberá árbores máis fermosas e recias ca os castiñeiros e os carballos? Ben, si que hai, ao mellor non máis, pero si tan fermosas coma elas.
Pero se non se plantan, non medran e logo a ver de onde sacamos unha sombriña á que acubillarnos cando o agosto apreta!
Lembro unhas fragas que hai en Viana do Bolo, cheas de castiñeiros. Dá gusto andar por elas! Grazas a quen deixou que alí medrasen os castiñeiros.
Boa lección, si señora!
Biquiños sin ourizos de castiñeiro (pero con castañas).
GústameGústame
Hola, preciosa.
Mi árbol preferido es el castaño (y el nogal), en mi familia “disfrurtamos” de un castaño que tiene más de 300 años. Está documentado. Te mandaré una foto.
Un beso
GústameGústame
Si, por favor, Milu!, encantarame velo!
poñereino aquí mesmo, se a tí non che importa compartilo.
¿E sabes algo da súa historia? de quen o plantou? trescentos anos! un avó do avó de teu avó! o máis seguro é que non fose da familia, houbo tempos en que se compraban en vendían chousas, se cambiaban etc. Incluso había “castiñeiros sin terra” (que a propiedade do castiñeiro era de un e a terra onde medrara pasara a ser de outro)
GústameGústame
Te lo enviaré. Y si tiene una hermosisima historia y pertenece a mi familia. Está situado en una aldea que se llama “chavaga”.
GústameGústame
Preciosa lección.
Cerca de casa tenemos algunas zonas de castaños pero nada que ver con vuestros bosques.
Todo un monumento natural el castaño de Manzaneda.
Abrazo e saúdo afectuoso!
GústameGústame
As árbores son unha das miñas debilidades. E as vellas, con tanto que contar…
E claro, eso sí que é un bo patrimonio, xeneroso, para os que han de vir…
GústameGústame
Hace dos años planté un castaño y a base de darle mucho abono natural está creciendo tanto que aún confío en que el vano de su tiempo se cruce con el mío. Un poquito de sombra para su dueño.No te mando la foto porque ahora sin hojas es un palo seco.
GústameGústame
Rubén, teño entendido que con 10 anos xa dan castañas!
GústameGústame
Por se queredes máis castiñeiros sobranceiros eiquí vos deixo un enlace cheo de moi boas fotos… o meu favorito ? o de Doade , sen dúbida. Bicos !!
http://www.adelaleiro.com/galeria.aspx?id=6
GústameGústame
grazas polo enlace, unhas árbores impoñentes [busquei o de Doade, parece que hai alí un souto enteiro que paga a pena]
GústameGústame
1000 años… toma castaña!! :P
GústameGústame
pois non tiña nin idea de que existise esa árbore…
foi un placer coñecela.
biquiños,
p.d.: por certo, fun ver o venres Copia Certificada… é unha peli moi moi rara… pero Juliette Binoche está guapísima.
GústameGústame
Meu pai sempre me dixo esas palabras cando eu lle dicía que plantar castiñeiros non era rendible. “Se os nosos antepasados pensaran coma ti, poucas castañas habías comer….”. Non me esquecen.
Teño foto máis axeitada do castiñeiro da Chousa. Non ten 1000 anos, pero din que algúns centos seica si.
Bicos
GústameGústame
Na páxina que deixou Antón, entre outras fotos hai unha de castiñeiros de Outeiro de Amoexa en Antas de Ulla, nun precioso souto que seguro estará aínda máis fermoso no tempo das candeas ou no outono.
Se tí quixeras podes deixar aquí unha imaxe “do teu” castiñeiro que da imaxe á Chousa na que escribes.
[a mín encantaríame velo]
GústameGústame
Fixéchesme lembrar a miña infancia, no pobo da avoa, e os magostos que faciamos nunha mesa de madeira tan ancha coma aquel carballo :)
GústameGústame
los castaños milenarios, los carballos….allí la naturaleza te habla y te escucha…
afortunados ustedes.
un bico.
GústameGústame
¡Que vergoña! nunca fun a Pumbariños!!! e xa sabia da sua existencia, pero e que nunca me acordo…
Biquiños
GústameGústame
:)
GústameGústame
No he podido traducirlo pero más o menos lo entiendo, mi churri y yo hemos plantado en su pueblo más de cincuenta árboles y nos pasamos la vida contemplándolos, abonándolos y cuidándolos, son como nuestros hijos, nos chifla ir a estar allí y simplemnte mirar….los castaños son unos de mis favoritos pero por desgracia por aquí no pueden crecer, nos falta agua, y que sepas que mi segundo apellido es Castaño….olé, seguro que proviene de Galicia. Siempre que voy por allí alucino con los bosques antiguos de castaños, sobre todo en el interior, son como de cuento…¿sabes? en Extramadura hay también bosques inmensos solo de castaños y los tíos añoran los pinos…¡no lo puedo comprender! odio los pinos aquí no hay otra cosa, por eso nosotros plantamos olmos que son espectaculares y preciosos…en fin menudo rollo te he soltado, gracias por todos tus ánimos….he colgado un nuevo post y no se porque no te sale…mira a ver
GústameGústame
Eu plantei dos castiñeiros este ano, se eu non como as súas castañas, espero e desexo que as coman os meus netos.
Bicos
GústameGústame
Plantemos un árbol… quizás alguien grabe un corazón sobre su corteza…
GústameGústame
Me parece increible todo lo que dices en ese breve diálogo.
Es genial, de verdad.
Sobre los castaños…mejor me callo mi historia y no estropeo el buenrollito. El castaño de mi casa era perfecto hasta que…y mi padre lo cortó.
Besitos cielo :)
Pd. perdóname por tenerte tan abandonada, pero te leo siempre, espero volver pronto a mi ser.
GústameGústame
Sí que son bonitas esas frases. Los gallegos os habéis criado rodeados de árboles y éso se me antoja distinto, aunque quienes los tienen no lo noten por tenerlos de habitual y quienes no los tenemos tampoco lo notemos por desconocer secularmente la tal compañía. Pero lo que escribiste me conmovió.
Recordé fugazmente al abuelo de Saramago, listo para ir a morir al hospital, cuando se fue a su huerto y se despidió abrazando a cada uno de sus árboles.
Bicos.
GústameGústame
Esto fíxome lembrar un dito que lle teño escoitado a meu avó e que fala da relación entre plantar árbores e o tempo que tardan en dar froito:
“Olivar de teu avó,
souto (de castiñeiros) de teu pai,
viña, a que tu plantaches”.
GústameGústame
Raposo, ese dito do teu avó, vouno pasar para o post, sin permiso teu, pero se che amola dimo.
Parece que o que fan e din os avós dos outros me conmove hoxe, porque a anécdota que conta Soros do avó de Saramago paréceme conmovedora como para ourizárseme a pel [Eu tamén sinto as árbores vivas, e como coas persoas, a unhas aprézoas máis que a outras!] -xa sei que non di moito de min-
Tonet, lo que dejas entrever en tu comentario también me eriza la piel! [respecto a no comentar, pf, no sucumbas a esa tiranía, me basta con saber que comparto]
Manolo: sí, plantemos un árbol. Un árbol que nos sobreviva, baixo a sombra bicaránse namorados, durmirá un vello, esparcirán unhas cinzas… Eu vouno tomar moi en serio. Faláronme das nogueiras: en galiza danse ben; non tardan moito en medrar, son unhas árbores preciosas, dan boa sombra… e dan noces!!!! Incluso poden ser un bo investimento, que as noces van caras -iso dígoo para aqueles que só poden ver nas árbores unha utilidade, a ver se máis xente se anima a prantar árbores que non sexan alcolitos, como Dilaida que plantou dous castiñeiros! e Semilla e o seu churri, que plantaron moitos olmos, coma os do poema:
[que antes vivan moitísimos anos!].
Merce, moita xente nunca fomos a Pumbariños! [a min encantaríame facer nunhas vacacións excursións para ver árbores antigas, das que foron plantadas cando pasou Felipe V co seu cabalo… das que se celebraban reunións veciñais á súa sombra; das que o avó do avó do avó sacou os zocos para airear os pés…] Dos que serviron para facer os magostos que despois lembrará Mar e Lúa… [non sí Pitima? non é atraínte imaxinar todo o que as vellas árbores poderían contar?…]
E vou parar de re-comentarvos que escribo longuísimo! termino con cariñitos para Lou, Noa, Antonio, Aldabra, Raúl [siempre tan ocurrente :P], Concha, Aniña, Jorge, Kaplan, Harmonía e para Antonio Machado :D Grazas a todos e a todas por permitirme compartir con vós estas cousas miudas.
GústameGústame
O certo é que é ben certo que esa é pergunta habitual! Que tal che van os castiñeiros (ou os carballos)?
Pode ser que todo o que fagamos hoxe sexa para que alguén o vexa (ou non). Enfin…
Apertas Zeltia!
GústameGústame
As árbores centenarias así como certas aves como os corvos que duran sobre 100 anos, son testemuñas silenciosas, da vida de infinidade de persoas, que teceron historias o seu redor, que no caso dos castiñeiros comeron os seus froitos, gozaron da súa sombra no mesmo lugar que o facemos nós agora.
Saúdos
GústameGústame
· Que sería de nosotros sin ellos… el marrón glacé, las castañas en almíbar, las castañas asadas… pero, sobre todo, el deleite de dejar resbalar la mirada o abrazar sus tortuosos troncos, que casi cuentan historias.
De Triacastela en adelante Galicia de llena de castaños…
· bicos e rosquillas
CR & LMA
________________________________
·
GústameGústame
Non deixa de ser curioso o de deixar prantado para que outros os vexan, altruismo e xenerosidade. Queda tan pouca e estamos tan acostumados a vernos nos soamente. O verde, esa estampa é fermosísimaaaaa. Biquiños
GústameGústame
Qué boa filosofía de vida, pensando nos fillos, agradecendo aos vellos.
GústameGústame
Ola Zeltia!
Moitas gracias pola felicitación no outro blogue :)
Sigue sendo un pracer pasar por esta casa.
Bicos.
GústameGústame