As tardes de domingo confunden lembranzas no seu horizonte indefinido [cun sopro ácido de soidade]:
O camiño de volta ao internado, [curtas horas de liberdade]
A conta atrás para o luns retornar á cadea, á solta no pé [a angustia un penedo que esmaga a xuventude].
O locutor deportivo berrando gol, gol, goool, [conduce el atento á estrada, o espazo que nos separa é máis longo que a distancia dos asentos].
Os recordos enguedellanse na memoria, cheira a melancolía.
Érguese a brisa e chove follas.
Estás falando comigo? 
• As tarde do domingo… coller a porta e non aparece por casa hasta a noite. Ir a cine e comprar un xelado.
Dínme que había unha cousa chamada futbol máis eu nuca supen a razón de qué uns homes feitos e dereitos andasen ciscados por unha pelota. ¿Non tiñán cartos seus pais?
• bicos… castrapeando
CR & LMA
________________________________
GústameGústame
Es verdad! las tardes de domingo son especiales,muchos de nuestros recuerdos residen en ellas.
Tiene gracia la foto, para algunos no hay nada mejor que un gol.
Un Saudó afectuoso!
GústameGústame
As tardes de domingo… Non sei que teñen, joder, pero a veces son tan tristes… E hai veces que cara a noite se viran espesas e hostís.
[Moi ben a foto, co Cristiano Ronaldo axeonllado coma se o fosen executar de inmediato. Que lle dean]]
GústameGústame
creo que me entendes moi ben!
mais… mira que diferentes somos, que onde ti ves unha execución eu vin unha felación
;-)
GústameGústame
Pois xuro que eu o que vin foi a decepción de Rooney e Cristiano, dous tipos que se levaron moi mal nun tempo. Pero claro que parece unha mamada do quince!
GústameGústame
Iso pásache por coñecer os detalles “reales”: meterse demasiado na realidade agocha perspectivas divertidas!
[Vai ver o último post de Chousa da Alcandra, que fala, precisamente, de variar enfoques] :P
GústameGústame
hoy en las noticias de la sexta vinculaban la felicidad con el fútbol. simpleza masculina, supongo, aunque a mi, con tal de que sea efectiva, me vale. la foto es total! vaya ángulo indiscreto.
GústameGústame
Nunca pensara que as tardes de domingo son unha pucharca de aburrimento. Máis que nada debido a que a palabra (pucharca) descubriuma vostede.
En relación coa foto que acompañas neste post, parece que o Ronaldo está sacando do aburrimento ó outro xogador jajaja
Unha brisa de bicos
GústameGústame
pois menos mal que me fai vostede esa aclaración,
porque ter que vir eu, á súa edade, a descubrirlle o significado da palabra aburrimento, é unha honra que preferiría non ter!
;-)
[por outra banda… volve ler o texto, Chousiña, que me parece que cambiaches a miña melancolía polo teu aburrimento]
GústameGústame
Non hai nada máis melancólico que un serán de domingo, principalmente en inverno, cando ao día seguinte hai que ir a clase.
GústameGústame
Lembro domingos nos que buscabamos un bar sen fútbol e fume e era difícil topalo.
Agora case sempre tócame ir a Arbo e alí non hai fútbol nin fume.
Hai xente á que non lle gusta o domingo pero a min gústame pola tranquilidade que se respira.
GústameGústame
Dende logo, tranquilos son. Na Coruña, agás o centro -e ainda así-, os barrios están m o r t o s Parece que se activase unha bomba de neutróns.
Sei que “esas” tardes de domingo son máis un estado de ánimo ca unha realidade obxetiva
GústameGústame
De noviña odiaba os domingos, logo botei mozo -con casa- e encantábanme. Despois viñeron domingos de merda, de resaca. E logo -xa na miña casa- viñeron domingos gloriosos, tiven domingos familiares e domingos solitarios, pero nunca, nunca tiven un domigo de fútbol. Maila que mirando a foto mesmo poida que non sexa mala idea,…
GústameGústame
A cousa vai un pouco por etapas, si.
Con todo, escoitar ainda que sexa de lonxe ós comentaristas de fútbol na radio, extende sobre o meu ánimo un aire de tristura…
GústameGústame
Para min son as tardes de máis descanso. Nunca penso nos luns as tardes de domingo. E tampouco penso en facer nada especial. Só tumbarme e descansar… E iso é o que fago!
Bicos moitos.
GústameGústame
Ás veces dá a impresión de que a tarde do domingo non sexa máis que un momento de espera, con ganas de volver á habitual rutina dos luns.
Talvez sexa consecuencia dun longo fin de semana, sobre todo para aqueles que os sábados xa non traballan, e que teñen o cerebro dominado polas preocupacións que o traballo fai esquecer.
E, sobre todo, o fútbol que non falte, como droga que fai a moitos mortais evadirse da crúa realidade de entre semana.
GústameGústame
Moi ben narrado. Pálpase esa melancolía… E a chuvia de follas remata a estampa…
A min o cole gustábame. Os domingos aburríanme. Na miña casa nunca saíamos en familia a case nengún lado. Cando xa fun un pouco máis libre salía eu, aínda que xa co novio formal… Había domingos agradables… Noutros cabreos pola noite do sábado… E outros seguían a ser aburridos.
E a lembranza lévame a un sitio demasiado común do meu pasado: ¿Por qué carallo me botei eu aquel mozo???
Cando xa era libre para saír… ateime a él… (hai que ser idiota…)
Aissss… Cada tolo coas súas tolemias…
Coñezo por outros o sentimento de cadea dun internado…. Eso eu non o vivín en primeira persoa, pero si en segunda moi cercana, e doe…. entristece… sí…
Un biquiño.
O fuchibol está cheo de esceas histriónicas… excesos ridículos.. pero cada quen é libre de desafogarse como queira antes da semana de rutinas…… Que a foto e divertida, é o que quero dicir… jaja, e eu vexo o mesmiño ca tí… ¡unha entregada y sensacional mamada! jaja
¿a que é bonito o verbo mamar?…… Aisss
GústameGústame
Eu o sentimento de cadea non o tiña no internado, tíñao nos traballos polos que andiven na empresa privada, cando era nova: un sentimento aplastante de asoballamento; a imaxe que reflexa o meu sentir de entón era unha perna enganchada a unha cadea cuxo extremo estaba ancladao á mesa do xefe: ao chegar o sábado cunha manivela largaban un pouco de cadea, tan longa como daba o que pode dar de sí dous días, así que o domingo despois de comer empezaban a darlle á manivela para recoller a cadea… i ese sentimento tiña o domingo toda a tarde, que alguén estaba recollendo a cadea que me ataba a aquel puto traballo. Nin te imaxinas o sentimento de prisión que tiña.
GústameGústame
Qué malos son los domingos. Pero parece que siempre melancolía, siempre tristeza, siempre sufrimiento. Tiene que haber muchas cosas buenas que no apreciamos lo suficiente o a las que quitamos hierro, si no, nos pegaríamos un tiro, y estamos aquí, ¿no?.
GústameGústame
Hubo un tiempo en el que, por raro que parezca, no existía la televisión, ni Internet, ni la Play,… y la gente los domingos se miraba hasta comerse los ojos. Me lo contaba mi abuelo ya anclado al velador de la sala de estar de la caja tonta.
Besos
GústameGústame
e se non tes uy si no tuvieses unos ojos a los que quisieras mirar de esa manera?GústameGústame
Tamén é meritoria unha cousa, que temos tempo a sentarnos e pensar en todas as cousas que plasmas, probablemente o luns nin se nos pasa pola cabeza. Un biquiño de Mércores.
GústameGústame
Los domingos huelen a melancolía, a recogimiento, a sueños nublados y a musgo en tapiales.
Los domingos tienen ese halo mitad misterio, mitad apatía, algo así como horizontes partidos.
Me gusta tu blog.
Un saludo
GústameGústame
El tiempo y las distancias se vuelven aún más irreales las tardes de domingo. Me ha gustado lo que has escrito.
GústameGústame
houbo un tempo en que odiaba con todas as miñas forzas os domingos, case incluso que lles tiña medo, mira ti, agora dame o mismo, ata me gusta a tranquilidade que se respira e certa languidez.
biquiños,
GústameGústame
Zeltia, eu vin o mesmo ca ti!
(Choven follas, fútbol e unha separación maior ca dos asentos ……. non sei, prodúceme nostalxia, paréceme recordar as follas laranxas e beige das Fragas do Eume, nun principio de outubro, tamén chovían follas).
GústameGústame
Mararía, as casualidades existen!, esa tarde de domingo melancólico recollendo lembranzas de outras tardes, transcurriu nas fragas do eume!!
Xa que nostalxias as fragas, deixoche unhas imaxes dese día, o domingo pasado.
estaba bonito, ou non estaba bonito?
GústameGústame
Fantásticas! Encántanme sí.
GústameGústame
No te quedes los domingos por la tarde en casa. Sal, sal de casa y que le den a la melancolía. O no, quedate y escribe cosas melancólicas para nuestro disfrute, y busca más fotos de futbolistas como esta, por favor.
Besicos
GústameGústame